Relacja i rozmowy z pracownikami muzeum w Radomiu. Ekspozycja przybliża zagadnienie śmierci, obrządki pogrzebowe, rytuały. Ta wędrówka zaczyna się w starożytności i przez średniowiecze prowadzi do czasów nam współczesnych. Najwięcej emocji wywołuje ta sala. I to właśnie tu doszło do dziwnego zdarzenia. - Ustawiona została trumna i z tej trumny wyleciał motyl. Czarny motyl, którego nie można było złapać. Ten motyl fruwał sobie przez dwa dni a potem nie wiadomo gdzie się podział – mówi pan Grzegorz.
Ale chodzi nie tylko o tę wystawę. W salach muzeum czasem słychać kroki. - Słyszałam odgłosy kroków, za moimi plecami. Odgłosy skrzypiącego parkietu. Wyraźne kroki, tak jakby ktoś się zbliżał i oddalał – opowiada Grażyna Głuch z Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki.
Pani Grażyna nie jest strachliwa. Więc sprawdziła. Na tej sali, na salach obok, na zapleczu. Ale nikogo nie było. Pani Grażyna takie kroki słyszała nie raz. Ma także inne oświadczenia związane z tym miejscem. - Pracowałam w pracowni konserwacji zabytków, która jest miejscem po byłej kaplicy Ojców Pijarów. Siedziałam w miejscu, w którym było prezbiterium, prawdopodobnie tam stała mensa ołtarzowa. I był taki moment, takie miałam wrażenie, jakby jakie siły unosiły mnie ponad powierzchnię podłogi – opowiada pani Grażyna.
To zdarzenie miało miejsce na początku lat 90-tych. A kroki słyszalne są teraz. To trochę niepokoi. - Umarło dużo pracowników przez ostatnie kilka lat, którzy byli bardzo związani z muzeum. I co najgorsze, że to były takie śmierci zaskakujące i niespodziewane – mówi Grzegorz Kościelniak.
Pan Grzegorz opowiada o tym dlatego, że czasami czuł obecność niektórych z nich. Np. pana Mirka, który w podziemiach miał swoją pracownię rzeźbiarską. - Schodząc tam do podziemi dziwnie się czułem, czułem obecność kogoś. Nie czułem dotknięcia, nie słyszałem kroków, ale czułem bliskość kogoś – opowiada Grzegorz Kościelniak.
Oczywiście, jak sami podpowiadają pracownicy muzeum, to wszystko może mieć swoje racjonalne wytłumaczenie. Stare mury, stare podłogi, stare drzwi. Eksponaty liczące kilkaset lat. Skrzypi drewno, hałasuje wiatr, budynek próbuje opowiadać swoją historię. Ale może czasem warto na chwilę odłożyć racjonalizm na bok, i dać się unieść opowieści. I na pewno warto wybrać się do muzeum. O ile oczywiście nie boją się państwo.
Informowały media lokalne: http://dami24.pl/wiadomosci/item/6996-w-muzeum-straszy-niesamowite-opowiesci-pracownikow
Wystawa pt. „Oswoić nieuniknione, przybliżyć nieznane. Obrzędowość i ceremoniał pogrzebowy na przestrzeni dziejów i kultur” . O wystawie. Celem wystawy jest przybliżenie zagadnienia śmierci, odchodzenia, obrządku pogrzebowego, rytuałów związanych ze śmiercią, kulturowego aspektu postrzegania śmierci w kulturach europejskich i pozaeuropejskich. Muzeum radomskie prezentuje eksponaty związane zarówno z archeologią, etnografią polską i pozaeuropejską, sztuką polską i historią.
Wędrówka rozpoczyna się w starożytnym Egipcie (sarkofagi antropoidalne, stela grobowa, figurki uszebti, biżuteria, urny, naczynia, amulety), następnie pokazujemy starożytną Grecję (lekyty, biżuteria, figurki bóstw, stela grobowa) oraz starożytny Rzym (inskrypcja grobowa, stela). Odniesienia do tekstów literackich : Mitologia grecka i rzymska, Dzieje Herodota, Iliada Homera. Średniowiecze: „Taniec śmierci” w sztuce – obrazy i grafiki oraz odniesienia literackie („Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią”. Dynamiczne odtworzenie danse macabre.
Archeologia polska i tu: pochówki wczesnośredniowieczne z wyposażeniem grobowym. Barok – Castrum Doloris (odtworzenie), portrety trumienne i epitafijne. Eopoka romantyzmu prezentowana jest przez sztukę polską: m.in. Artur Grottger, Piotr Stachiewicz, Walery Eljasz Radzikowski, Maurycy Gottlieb, Adam Chmielowski oraz odniesienia literackie w balladach romantycznych i Marii Malczewskiego. Sztuka okresu Młodej Polski malarstwo i rzeźba: Malczewski, Weiss, Vlastimil Hoffman, Kotarbiński, Szermentowski, Guyski Madeyski.
Muzeum pokazuje też wydarzenia z historii Polski (okres żałoby narodowej po powstaniu styczniowym, historia realizacji Grobu Nieznanego Żołnierza, pogrzeb Piłsudskiego,). Kolejnym tematem jest etnografia polska: obrazy, rzeźby związane z podjęta tematyka, przedstawienia Śmierci z szopek i ekspozycja „Puste noce”.
Kolejnym szeroko prezentowanym tematem jest etnografia pozaeuropejska: Afryka, Azja, Australia i Oceania, Ameryka Południowa i Północna. Pokażemy kult przodków, wielobarwne maski pogrzebowe, figurki przodków, rzeźby, bębny, urny, obrazy, wota, rytualne stroje, ubiór i akcesoria szamanów a także przedmioty kultury materialnej związane z obchodami święta zmarłych (Meksyk – główki cukrowe, wycinanki, Santa Merte i Catrina). Pragniemy przybliżyć obce nam kulturowo a jakże ekscytujące obyczaje innych nacji.
Celem wystawy jest przybliżenie zagadnienia śmierci jako integralnej i nieodzownej części życia każdego człowieka. Ekspozycja w szczególności trafiać ma do młodego widza, oswajając w jego świadomości nieuchronny proces przemijania i „odchodzenia”. Poprzez wielowątkowość i naznaczenie tła historycznego oraz obyczajów innych kultur, w których temat śmierci jest niezwykle istotny, ważki i różnorodnie celebrowany - wystawa ma również charakter edukacyjny. Zmiany kulturowe w Europie, które zauważalne są już dziś a w najbliższych latach będą postępować prowadzą do przenikania kultur pozaeuropejskich na kultury rodzime.
Okres ekspozycyjny będzie obejmował czas od 4 listopada 2016 r. do końca kwietnia 2017 r. (tj 6 miesięcy). Źródło: http://www.muzeum.edu.pl/index.php/main/page/pg_flink/oswoic-nieuniknione-przyblizyc-nieznane-obrzedowosc-i-ceremonial-pogrzebowy-na-przestrzeni-dziejow-i-kultur/idpage/190
No hay comentarios:
Publicar un comentario