Ekshibicjonizm, ekshibicjoniści jacy są

Spotkasz ich nie tylko w mieście, w parku, ale też i na wsi, nawet gdzieś na polnej drodze, czy na leśnej dróżce w lesie. Spotkasz ich również w ciemnym zaułku, na wyludnionych skwerkach i na opuszczonych podwórkach. Są w parkach, przejściach podziemnych, w saunach, na basenach, w sąsiedzkim ogródku, w pokoju za ścianą i w internecie. 

Ekshibicjoniści. Jedni z nich się śmieją, inni im współczują, a jeszcze inni się ich boją. Jacy są? Czy są groźni? Ekshibicjoniści tak naprawdę czerpią przyjemność z tego, że obnażają się przed obcą, nieznaną im kobietą. Pytanie. Kim są? Dlaczego to robią? Co siedzi w ich głowie? Czy to "zboczeńcy"? Ekshibicjonizm - czym jest? Co to takiego? I jak się go leczy? Na te i inne pytania odpowiada ten blogowy post !

Ekshibicjonizm. Sprawa teoretycznie prosta. Niby każdy wie czym jest ekshibicjonizm, a jednak często się zdarza, że używa się tego pojęcia błędnie. Jest wiele stereotypów o ekshibicjonizmie. Powodów może być wiele, ale nie o nie dzisiaj chodzi. Przejść warto zatem do rzeczy. Do wiedzy. Czym jest ekshibicjonizm? Czy jest groźny? Kogo dotyka? Czy jest to poważne zboczenie? Czy tylko niegroźny odjazd? Moda? O ekshibicjonizmie - czym jest, co to takiego, jak się go leczy? Czy z ekshibicjonizmu można się wyleczyć? Temat na podstawie zdrowie psychologia socjologia porady ekspertów. O ekshibicjonistach poruszany jest temat w tej publikacji (Cykl publikacji psychologia, zdrowie, porady).

Ekshibicjonizm

Spotkać można ich nie tylko w miejskim w parku, ale i na wsi, nawet na leśnych dróżkach. Spotkać można ich w ciemnym zaułku, na wyludnionych skwerkach i na opuszczonych podwórkach. Są w parkach, saunach, na basenach, w sąsiedzkim ogródku, w pokoju za ścianą. Ekshibicjoniści czerpią przyjemność z tego, że obnażą się przed obcą kobietą. Kim są? Co siedzi w ich głowie? Czy to "zboczeńcy"? O ekshibicjonistach, ekshibicjonizmie temat w tej publikacji (Cykl publikacji psychologia, zdrowie, porady). Ekshibicjonizm - czym jest, co to takiego jak go się leczy. Czy z ekshibicjonizmu można się wyleczyć?

Ekshibicjonizm jest jedną z najczęstszych perwersji u mężczyzn, która polega na eksponowaniu narządów płciowych, lub masturbacji przypadkowym kobietom, osobom. Ekshibicjonista z jednej strony posiada fantazje pokazywania, a przy tym pragnie wywołać zainteresowanie, zdziwienie, szok , zmieszanie u kobiety, chce zaskoczyć kobietę niespodziewaną sytuacją. Najlepiej jeśli do tych emocji kobiety dołącza się zainteresowanie i ekscytacja.

Ekshibicjonizm

Internautka pisze - Myślę, że mam bardzo poważny problem. Kochamy się bardzo, seks z nim to cała przyjemność, jest naprawdę cudowny. Ale... on jest ekshibicjonistą, pokazuje swoje narządy na ulicy kobietom! Dowiedziałam się tego przypadkiem. Teraz partner jest załamany, gdy zakomunikowałam mu moją wiedzę. Na początku zaprzeczał. Teraz twierdzi, że nie wie, czemu to robi, mówi, że czuje się jakby nie myślał. Nie umie tego kontrolować, swoich impulsów. Jakby to był przymus, a  on nie chce tego robić, czasami boi się wychodzić z domu. Czy ekshibicjonizm można wyleczyć? Bardzo proszę o pomoc i o odpowiedź. Serdecznie pozdrawiam, zdruzgotana – napisała zapytanie pewna kobieta.

Ekshibicjonizm jest odchyleniem seksualnym polegającym na prezentacji swoich narządów seksualnych anonimowej osobie, celem osiągnięcia zaspokojenia seksualnego, bez kontekstu związanego z próbą odbycia kontaktu seksualnego. Ekshibicjoniści w większości przypadków są ludźmi nieśmiałymi, odznaczającymi się poczuciem mniejszej wartości oraz trudnościami w nawiązywaniu kontaktów międzyludzkich.

Niektórzy seksuolodzy uważają, że celem aktu ekshibicjonistycznego nie jest nawiązanie komunikacji czy relacji z partnerką, lecz podświadoma potrzeba władzy wyrażająca się w przekroczeniu granic wstydu, oraz związanymi z tym napięciami emocjonalnymi doprowadzającymi do zaspokojenia seksualnego. Wywołanie oburzenia u kobiety jest reakcją upragnioną, zwłaszcza, gdy oburzenie to wiążę się z zaciekawieniem u kobiety. Jest to mechanizm funkcjonujący na poziomie podświadomym.

Ekshibicjonizm jest zaburzeniem, a ekshibicjoniści nie są groźni. Warto wiedzieć. U większości ekshibicjonistów występują objawy zwiastunowe poprzedzające takie zachowanie. Są nimi wzmożone napięcie, niepokój, irytacja, brak koncentracji, bezsenność, problemy z zasypianiem, nerwowość, bóle głowy, pocenie się. Występuje też odczucie przymusu wewnętrznego, któremu nie można się oprzeć. Ekshibicjoniści nie potrafią kontrować zachowań, napięć, bo działają pod wpływem takiego przymusu, czy impulsu. Często nawet zagrożenie ze strony osób postronnych nie jest w stanie powstrzymać takiego osobnika przed obnażeniem się. Niekiedy zaś właśnie zagrożenie i lęk z nim związany spełnia rolę stymulującą. Adrenalina związana z aktem ekshibicji może spełniać funkcję stymulującą, być atrakcyjna.

Rozwój preferencji ekshibicjonistycznych przebiega powoli i długotrwale. Specjaliści doszukują się przyczyn tego odchylenia w w dzieciństwie, lub w zaburzonej osobowości, niedojrzałości uczuciowej, zakłóceniem wczesnych faz rozwoju psychoseksualnego. Pokazywanie narządów płciowych w wieku dziecięcym jest u obu płci zjawiskiem normalnym. Prawidłowy rozwój dziecka polega jednak na wpojeniu poczucia wstydu, hamującego tego rodzaju przejawy seksualności. Nie wykryto żadnych korelacji pomiędzy skłonnościami do publicznego obnażania się, a stopniem wykształcenia, wykonywanym zawodem, pochodzeniem czy wpływami środowiska. U starszych mężczyzn, którzy nigdy nie ujawniali tego typu skłonności (w młodości) ekshibicjonizm może być objawem procesów miażdżycowych w mózgu lub objawem nadużywania alkoholu i zmian mózgu z tym związanych, lub objawem pewnych chorób jak np. guzy mózgu, piszą specjaliści.

W leczeniu ekshibicjonizmu stosowane są różne metody: psychoanaliza ma na celu ujawnienie ukrytych mechanizmów (np.: lęku), ich neutralizację i zmianę stylu życia pacjenta, techniki relaksacyjne połączone z desensybilizacją lub wizualizacją, techniki awersyjne, farmakoterapia.

Ekshibicjonizm u mężczyzn

Internautka Patrycja - Jechałam z koleżanką zwykłą pociągiem osobówką. Siedziałyśmy tak, że widziałyśmy drzwi toalety. Rozmawiałyśmy i ona tylko kątem oka zerkała w bok. W pewnym momencie mówi do mnie: "ty, zobacz co ten gościu robi?". Obejrzałam się, a tu widzę, że gościu sobie robi dobrze, oficjalnie, z interesem wystawionym z rozporka za te uchylone drzwi. Wzięło nas obrzydzenie okrutne wtedy, ale on się zorientował, że już widzimy i... jakby nigdy nic sobie skończył....! Po wszystkim poszedł sobie, w zasadzie uciekł -  relacjonuje Patrycja. Co takiego podniecającego jest w publicznym obnażaniu się i masturbacji? Dlaczego oni to robią?  Pyta internautka.

Wszystkie zaburzenia preferencji seksualnych polegają na tym, że napięcie seksualne rozładowuje się w nietypowy sposób. Obnażenie się przed obcą kobietą daje ekshibicjoniście podniecenie, a przy tym przyjemność, zaspokaja potrzebę, rozładowuje napięcie seksualne i emocjonalne, będąc jednocześnie intensywnym, fascynującym przeżyciem związanym z wyrzutem adrenaliny.

Ekshibicjoniści różnią się między sobą poziomem libido, potrzeb seksualnych tak samo, jak różne są temperamenty seksualne każdego z nas ludzi. Duża część z nich najczęściej zaspokaja się podczas seksu z partnerką, masturbacji lub oglądania pornografii, a publiczne ekshibowanie jest jedynie urozmaiceniem, pewnym dodatkiem, który przydarza się od czasu do czasu.

Dla niektórych mężczyzn ekshibowanie jest jednak główną i ulubioną formą zaspokajania się. Mogą oni wpadać w uzależnienia, nałogi, tzw. ciągi, kiedy przez kilka dni lub tygodni obnażają się wielokrotnie, bez przerwy poszukując ofiar i podejmując kolejne próby. Jest jednak również możliwe, że ekshibicjonista skontroluje swoje potrzeby, wypracuje zastępcze sposoby radzenia sobie z napięciem seksualnym i uśpi potrzebę obnażania się przed przypadkowymi kobietami. Niektórzy nie robią tego nawet przez wiele lat. Są więc różne przypadki w tym temacie. Jest to temat rzeka.

Ekshibicjonizm, w pociągu

Ekshibicjoniści. Ich osobowość. I pytanie. Dlaczego oni to robią? Teorie? Przyczyny?

Jest wiele teorii, czy wyjaśnień dotyczących genezy ekshibicjonizmu. Kilka zostało omówionych wyżej, wcześniej. Kontynuując. Wyjaśnienie psychoanalityczne wiąże ekshibicjonizm z kompleksem kastracyjnym, powstałym we wczesnym dzieciństwie, który nie został prawidłowo rozwiązany w toku rozwoju osobowościowego. Oznacza to, że ekshibicjonista podświadomie (na poziomie podświadomym, nieświadomym)  za wszelką cenę chce zdobyć przekonanie o tym, że faktycznie posiada przymioty męskości, że jest bardzo męski. Robi to odbijając się w lustrze kobiecego przerażenia. Wytłumaczenie psychologiczne odwołuje się do poczucia zaniżonej wartości ekshibicjonisty, zaniżonej samooceny, wysokiej skali lęku, szczególnie wobec kobiet i chorobliwej nieśmiałości, kompleksy. Chcąc zrekompensować sobie poczucie własnej, zaniżonej wartości, odwołuje się on więc do formy ekshibicjonizmu. Chce zademonstrować swoją męskość.

Jedną z przyczyn ekshibicjonizmu mogą też być traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, takie jak zakłócone relacje z rodzicami, przemoc, albo nadużycia seksualne. Możliwe, że zbyt wcześnie spotkał się, lub zainteresował się erotyką. Również brak wzorców jak rozpad rodziny, konflikty między rodzicami, coraz więcej małżeństw kończy się rozwodem, matki samotnie wychowujące dzieci. Skutkiem tego jest rozprzestrzeniające się poczucie zagubienia, opuszczenia - rdzenna tęsknota - źródło wszelkich uzależnień, także uzależnień od masturbacji. Konsumpcyjna kultura, pełna erotyki, rozrywka oderwana od rzeczywistości, gloryfikowanie seksu np. w mediach, prasie, telewizji, brak więzi emocjonalnych z najbliższymi to kolejne czynniki, które mają wpływ na życie człowieka. Warto o tym wszystkim wiedzieć!

Ekshibicjonizm to tak zwana parafilia (czyli zaburzenie funkcjonowania w dziedzinie seksualności), które według klasyfikacji DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) charakteryzuje się „pojawiającymi się przynajmniej przez sześć miesięcy powracającymi, silnie podniecającymi fantazjami seksualnymi, impulsami seksualnymi lub zachowaniami związanymi z pokazywaniem swoich genitaliów niespodziewającej się tego osobie”. Zachowania te „powodują klinicznie znaczący dyskomfort lub upośledzenie w towarzyskim, zawodowym lub innym obszarze funkcjonowania.” Tak brzmi definicja. Co więcej.

Zwykle ekshibicjoniści wykonują swoje praktyki seksualne w miejscach publicznych, w których mogą spodziewać się obecności wielu kobiet. Na ogół kobieta jeśli jest sama, boi się, że zostanie zgwałcona. Jeśli są we dwie, czy więcej te obawy się zmniejszają. Z reguły te obawy są jednak wyolbrzymione. Ponieważ ekshibicjoniście wystarczy samo obnażenie się, pokazanie narządów. A czasem połączone z masturbacją wystarcza mu to za zaspokojenie. I to jest jego cel. To go podnieca.

Osobowość ekshibicjonisty charakteryzuje się wewnętrznymi rozbieżnościami między seksualnym pożądaniem a wstydliwością, ambicją a nieśmiałością, potrzebą seksualna a niemożnością jej zrealizowania. Często mogą to być ludzie pozostający w nieudanych układach partnerskich (problemy w sferze seksu z partnerką w związku) lub mający trudności w nawiązywaniu kontaktów towarzyskich, szczególnie z płcią przeciwną.

Akt ekshibicji jest więc dla nich impulsywnym rozładowaniem napięć seksualnych z udziałem zupełnie anonimowej osoby, stwarzającym możliwość rezygnacji z osobistego stosunku do drugiej osoby.

Ekshibicjoniści nie potrafią panować nad swoimi impulsami. Dlatego kary grzywny czy inne są nieskuteczne. O wiele skuteczniejsza jest terapia, aby człowiek o skłonnościach ekshibicjonistycznych mógł mieć kontrolę nad swoim ciałem, organizmem. Powinien na takiej terapii uczyć się panowania nad impulsami, których nie umie opanować.

Ekshibicja może być też wyrazem fantazji erotycznych, masturbacyjnych o treści fetyszystycznej, a poszukiwanie młodych kobiet lub dużo starszych jest  celem wywołania większego wrażenia. Miejsce publiczne może być formą fetyszu.

Ekshibicjonizm 

Dlaczego? Przyczyny?  Zaproponowano kilka teorii, które opisują ewentualne przyczyny rozwoju ekshibicjonizmu u ludzi, jednak nie są one pewne i nie można ich przypisać wszystkim przypadkom. Są to:

· Teorie biologiczne, według których, na rozwój ekshibicjonizmu ma wpływ zbyt duży poziom hormonu testosteronu w organizmie, który zwiększa podatność zarówno mężczyzn, jak i kobiet, na różne, nietypowe dewiacje seksualne. Są też teorie, że potrzeby ekshibicjonizmu nasilają się zawsze na przełomach pór roku np.  z zimy na wiosnę.  W tym przypadku pomocne mogą się okazać środki, które zmniejszają ilość testosteronu w organizmie. 

· Przypuszczenia, które uznają za przyczyny ekshibicjonizmu pewne nadużycia emocjonalne przeżyte w dzieciństwie, co powoduje, że psychika człowieka na całe życie zostaje rozmontowana.

· Teorie psychoanalityczne, które są oparte na założeniu, że mężczyzna podczas dzieciństwa jest na tyle przywiązany do matki, że identyfikuje się z jej płcią i uważa się za dziewczynę. Ekshibicjoniści często uważają, że matki odrzucają ich jako obiekty seksualne z tego względu, że mają inne narządy płciowe i dlatego w przyszłości chcą za wszelką cenę, aby kobiety patrzyły na ich genitalia. Jest to mechanizm podświadomy, na poziomie nieświadomości.

· Urazy. Istnieje kilka udokumentowanych przypadków osób, które nigdy nie miały problemów z alkoholem oraz seksem, a zachorowały na ekshibicjonizm np. po urazie mózgu.

· Przebyte w dzieciństwie ADHD (nadpobudliwość). Nie określono dokładnego związku tego zaburzenia z ekshibicjonizmem, jednak badacze stwierdzili u wielu badanych osób z tą parafilią ADHD.

· ludzie niedojrzali w sferze emocjonalnej osobowości, najczęściej niedojrzali emocjonalnie. 

Pojawiają się również spory w dziedzinie ukierunkowania tego zaburzenia. Nadal badacze nie potrafią przypisać ekshibicjonizmu do jednej specjalności. Najbardziej jednak, ekshibicjonizm pasuje to zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, czyli do obiektu badań psychiatrii.

Ekshibicjonizm

Objawy. Symptomy wskazujące na ekshibicjonizm zostały sklasyfikowane zgodnie ze stopniem ich nasilenia. Można zatem wymienić:

· Łagodny ekshibicjonizm. U pacjenta, pojawiają się co jakiś czas pewne fantazje seksualne, które zwykle kończą się masturbacją i nigdy nie prowadzą do realnych spotkań z drugą osobą.

· Umiarkowany ekshibicjonizm. U chorego doszło do kilku spotkań, podczas których zaspokajał swoje fantazje. Bardzo często pacjenci mają trudności z kontrolowaniem swoich zachowań.

· Ciężki, zaawansowany ekshibicjonizm. Pacjent bardzo często zaspokaja swoje fantazje przy obecności innej osoby. Jest uzależniony. Nie panuje nad swoim zachowaniem i impulsami. Nie umie kontrolować siebie, zachowań, impulsów.

· Najpoważniejszy ekshibicjonizm. Oprócz fantazji seksualnych, pojawiają się u pacjentów także myśli sadystyczne, które często próbują wykonać w rzeczywistości, co prowadzi do licznych obrażeń, a w najgorszych przypadkach do śmierci. Przypadki bardzo rzadkie. 

Ekshibicjonizm

Jak rozwija się ekshibicjonizm? Co podnieca ekshibicjonistę?

Preferencje ekshibicjonistyczne ujawniają się dość powoli. Przyczyny powstania tego typu zaburzeń seksualnych związane są z zaburzoną osobowością, niedojrzałością emocjonalną oraz z zakłóceniami we wczesnych fazach rozwoju psychoseksualnego człowieka. W wieku dziecięcym pokazywanie swoich narządów płciowych jest normalnym zachowaniem. Jednak w trakcie prawidłowego rozwoju dzieci uczą się przeżywania wstydu, które hamuje tego typu przejawy seksualności. Specjaliści nie wykazali żadnych zależności pomiędzy ekshibicjonizmem a poziomem wykształcenia, wykonywanym zawodem czy środowiskiem pochodzenia. Zdarza się, że u starszych mężczyzn zaburzenie to jest efektem procesów miażdżycowych, zmian w mózgu lub chorób jak guzów mózgu.

Jedną z odmian ekshibicjonizmu jest peodeiktofilia (odmiana ekhibicjonizmu), gdzie najbardziej satysfakcjonujący dla ekshibicjonisty jest moment, kiedy obserwatorki spektaklu bulwersują się, zdenerwowane krzyczą, czy  uciekają zgorszone w przerażeniu Co kobieta ma robić w takim przypadku? Rada. Przede wszystkim nie patrzeć, nie reagować! To najlepsza recepta jaką zalecają eksperci od psychologii.

Mężczyźni eksponują w taki sposób,
a kobiety w taki, jak wyżej na obrazku  

Eksperci w dziedzinie seksuologii również uważają, że ekshibicjonista prezentując swoje narządy płciowe, chce w ten sposób nawiązać kontakt z kobietą, a przekraczanie granic wstydu to podświadoma forma realizacji potrzeby władzy. U zaburzonej osoby podczas publicznego obnażania się pojawia się napięcie emocjonalne, które prowadzi do zaspokojenia seksualnego.

Ekshibicjonista oczekuje ze strony kobiety emocji zaskoczenia,  oburzenia połączonego z zaciekawieniem, czy zainteresowaniem. Emocje lęku, obrzydzenia, czy zagrożenia, lub zainteresowanie, zaciekawienie ze strony osób postronnych bardzo często jeszcze mocniej podniecają ekshibicjonistę. Kary wymierzane ekshibicjonistom w takich przypadkach nie działają, są nieskuteczne. Skuteczna jest tylko terapia. W terapii ekshibicjonizmu stosuje się psychoterapię, techniki relaksacyjne, wizualizacyjne,  techniki awersyjne i farmakoterapię.

Ekshibicjoniści na co dzień prowadzą normalne życie, zawodowe, towarzyskie, rodzinne, nie są groźni. Realizują tylko swoje fantazje, potrzeby erotyczne polegające na pokazywaniu genitaliów. Jeśli w życiu osobistym czują się niespełnieni erotycznie, odczuwają pustkę w związku, to poprzez ekshibicję chcą jedynie zaspokoić swoje żądze, fantazje, pragnienia, tak przypadkiem na oczach kobiety, nie wchodząc w kontakt fizyczny z nią, z drugą osobą.

Ekshibicjonizm

"On" pisze, - że już w młodości lubił opalać się nago w ogródku. Robił to w porach, gdy atrakcyjna sąsiadka w średnim wieku wychodziła oporządzać ogródek - napisał internauta.

Zazwyczaj wszystkie nietypowe potrzeby i preferencje seksualne ujawniają się w okresie dojrzewania lub we wczesnej młodości. Kiedy jednak rozmawia się z mężczyzną z diagnozą zaburzenia np.: ekshibicjonistą, okazuje się, że pierwsze niepokojące sygnały, nietypowe zachowania można było obserwować już w jego dzieciństwie. Część perwertów (mężczyzn cierpiących na zaburzenia preferencji) przeżyła molestowanie seksualne, przedwczesną lub bardzo nietypową inicjację albo była świadkiem sceny erotycznej lub też ofiarą przemocy.

Jest również duża grupa ekshibicjonistów, których dojrzewanie i historia życia są całkowicie przeciętne i nie charakteryzują się niczym szczególnym. Po prostu w pewnym momencie odkryli, że to, co lubią najbardziej, to pokazywanie i bycie podglądanym i oglądanym.

Ekshibicjonizm u kobiet - przykład

W kodeksie karnym czytamy: "kto publicznie prezentuje treści pornograficzne w taki sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie, która tego sobie nie życzy, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku". 

Ekshibicjoniści są świadomi tego, że ich postawa jest karalna, tymczasem niewielu z nich dobrowolnie zgłasza się na leczenie. Takie kary nie działają, nie zapobiegają. Skuteczna jest tylko terapia u specjalisty.

Zazwyczaj trafiają do seksuologa dopiero wtedy, kiedy zostali złapani na gorącym uczynku, osądzeni i jednym z elementów wyroku jest obowiązek terapii. Jeśli o to poproszą.

Są jednak wyjątki. Kiedy specjalista pracuje z ekshibicjonistą, przede wszystkim powtarza mu informację, że to, co robi jest karalne i może mieć dla niego bardzo przykre konsekwencje, od utraty szacunku otoczenia, rodziny i pracy, aż po finansowe kary, lub więzienie. Specjaliści starają się, aby, on choćby dla własnego dobra, odnalazł w sobie motywację do pracy. Na terapii uczy się przewidywania, rozpoznawania zbliżającej się potrzeby obnażenia oraz kontrolowania jej.

Jeśli pacjent ma skłonną do współpracy partnerkę, próbuje się "wmontować" w ich życie seksualne jego specyficzne potrzeby. Mogą np. w swoim życiu seksualnym odgrywać scenki, w których mężczyzna niespodziewanie zaskakuje ją swoją nagością lub ona sekretnie podgląda go. Jeśli partnerka zaakceptuje takie scenariusze, dla mężczyzny może być to sposób na, choćby częściowe, rozładowywanie swojego specyficznego napięcia. Zbyt krótka terapia, zbyt płytka, terapia przeprowadzona nieumiejętnie u niedouczonego terapeuty może nie zadziałać.

Jeśli praca terapeutyczna trwa dłużej i pacjent jest skłonny do refleksji, może razem z psychologiem analizować historię jego życia i dojrzewania seksualnego, szukając przyczyn, kiedy i w jaki sposób pojawiły się w nim potrzeby i skłonności ekshibicjonistyczne.

Ekshibicjonizm u kobiet. 
Krótkie spódniczki, głębokie dekolty 
odkrywające więcej partii ciała, 
przeźroczyste lub obcisłe bluzki. 
Ekshibicjonizm u kobiet 
występuje w formie subtelniejszej.

"Sorry, że tak chodzę nago po mieszkaniu. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Nic nie poradzę, że jestem ekshibicjonistą, nie lubię skrępowania", mówił do mnie współlokator. W cztery osoby wynajmowaliśmy piętro w domku jednorodzinnym. Mieliśmy po 20 lat, studiowaliśmy. Nie przeszkadzały nam preferencje kolegi, ale pamiętam, że zaskoczyła mnie jego otwartość i bezpośredniość - pisze anonimowa osoba.

Ekshibicjoniści to nie tylko mężczyźni, którzy w ciemnych odludnych uliczkach rozpinają rozporki spodni, by eksponować swoje klejnoty, to nie tylko ci, którzy rozchylają poły kurtki, czy płaszcza, pod którym są nadzy. Wiele ekshibicjonistów może obnażać się w bardziej subtelny sposób. Niekiedy tak, że obserwatorzy nie rozpoznają tego jako ekshibicjonizm.

Wielu mężczyzn korzysta np. z przebieralni przy basenie lub sauny i niby przypadkiem wpada na niespodziewającą się niczego kobietę. Inni spacerują nago na plaży, np. naturystycznej, lub po własnym ogródku, działce, posesji, kiedy wiedzą, że mogą być łatwo zauważeni przez sąsiadkę, lub przechodzących za płotem. Niektórzy celowo odsłaniają okna balkonowe, lub uchylają drzwi np. balkonowe do swojego mieszkania w bloku i nago krzątają się po mieszkaniu, lub przedpokoju, aby sprowokować spojrzenie ciekawskiej przechodzącej sąsiadki. Niektórzy korzystają z  internetu np. wideokamerek, wideoczatów, z internetu.

Ekshibicjonizm w wersji kobiecej

Ekshibicjonizm w wersji kobiecej

A może koledze chodziło tylko o rozluźnienie obyczajów? Studenckie czasy, młodość, szalone czasy…

Mężczyźni mają nieco luźniejsze podejście do nagości, niż kobiety. Chętnie rozbierać się np. na plaży, w siłowni, pod wspólnym prysznicem itp. będą przede wszystkim mężczyźni narcystyczni, szukający uwagi i podziwu otoczenia. Paradoksalnie, narcyz może mieć bardzo wysoką - ale też bardzo niską samoocenę, którą próbuje podnieść przez dumne prezentowanie swojej nagości.

Jest również wielu mężczyzn, którzy są zdania, że nagość zarezerwowana jest wyłącznie dla partnerki seksualnej, a biorąc publicznie prysznic, starają się zachować swoją intymność.

Co ciekawe, wiele kobiet korzystających z siłowni czy basenu, również swobodnie chodzi nago np. po szatni lub na plaży naturystycznej. Nie uznaje się tego jednak za tak ciekawe, jak przechwałki mężczyzn paradujących na golasa.

Ekshibicjonizm

Marta wyznała, że - dopiero kilka lat po ślubie dowiedziała się o tym, że jej mąż jest ekshibicjonistą. Po prostu pewnego razu mąż przyznał się do tego. Z czasem Anna straciła pociąg do męża, nie umiała mu zaufać. Myśl, że rozbiera się i masturbuje przed przypadkowo spotkanymi kobietami przygnębiała ją. Sam mąż wyznał jej prawdę, bo stwierdził, że nie potrafił dłużej żyć w kłamstwie. Postanowiła się z nim rozstać.

Część ekshibicjonistów (szczególnie tych bez diagnozy seksuologicznej, a jedynie o skłonnościach ekshibicjonistycznych) ma stałe partnerki, żony i rodziny. Mogą prowadzić zwyczajne, regularne życie seksualne, choć zazwyczaj nie będą z niego czerpali stuprocentowej satysfakcji. Jeśli w związek wkradnie się nuda, monotonia, lub konflikty, dodatkowo inne problemy, to partner o skłonnościach ekshibicjonistycznych podejmie praktykę ekshibicji. Wina może też leżeć po stronie kobiet, partnerek mężczyzn. Jeśli są konfliktowe, nie żyją w zgodzie, prowokują napięcia to także może być przyczyną problemu.

Jest jednak również możliwe, że przez długie lata partnerka nie zorientuje się o istnieniu tych nietypowych fantazji mężczyzny oraz jego drugim, sekretnym życiu - sporadycznym obnażaniu się przed obcymi kobietami.

Ekshibicjoniści praktykują ekshibicjowanie równolegle do małżeńskiego życia seksualnego, ponieważ ekshibicjonowanie się jest pewnego rodzaju urozmaiceniem w życiu erotycznym dla mężczyzny.

Ekshibicjonizm

Jest również grupa mężczyzn, która utrwaliła w sobie preferencje ekshibicjonistyczne z lęku przed bezpośrednim kontaktem z kobietą…

Przykładem może być 30-letni pacjent, mężczyzna bardzo nieśmiały, który nigdy jeszcze nie był w związku. Już jako nastolatek był wyśmiewany przez koleżanki w szkole jako "brzydki i głupi". Jeśli w szkole był wyśmiewany jego wygląd to zostawia to ślady, skutki. Nie umie on nawiązywać kontaktów z kobietami. Szybko odkrywa, że jedynym sposobem nawiązania kontaktu z kobietą  i rozładowania swojego napięcia seksualnego jest pokazanie przypadkowej kobiecie swoich narządów intymnych z zaskoczenia. Wtedy dziewczyna nie wyśmiewała go (czego zawsze doświadczał), była wystraszona - stanowiło to dla niego zupełnie nową, niespodziewaną… i podniecającą reakcję. Z takiej przyczyny (z takiego mechanizmu na poziomie nieświadomym) również pojawić się mogą preferencje ekshibicjonistyczne. Jest to jeden mechanizm, przykład z wielu innych.

Część ekshibicjonistów jest niemal całkowicie niezdolna do odbycia klasycznego stosunku, a obnażanie się, pokazywanie jest jedyną możliwą dla nich formą zaspokojenia fantazji, zaspokojenia seksualnego.

Ekshibicjonizm u kobiet

"On" - nie jest typem "natrętnego ekshibicjonisty". Mówi, że przed aktem ekshibicjonizmu, o ile to możliwe, pyta kobietę, czy może się przed nią obnażyć. W korespondencji przyznaje jednak: "gdy już to zrobię, czuję wstyd. Nie umiem się go wyzbyć" - zwierza się pewien mężczyzna.

Większość ekshibicjonistów ma poczucie bardzo silnego wewnętrznego przymusu do publicznego obnażenia się. Ta potrzeba rozładowania swojego napięcia seksualnego i emocjonalnego jest tak duża, że przestają panować nad sobą, swoimi myślami, emocjami, czy zachowaniami, a w momencie jej realizacji zapominają o wstydzie, czy konsekwencjach, np że zostaną rozpoznani, czy ukarani grzywną, gdy zarejestruje monitoring. Po prostu wyłącza im się racjonalne myślenie. Nie kontrolują siebie. Nie potrafią.

Dominującym uczuciem jest podniecenie, przyjemność, ale też lęk i niepewność, czy kobieta zareaguje agresywnie, czy jednak obojętnie, czy nie zostanie on rozpoznanym lub złapanym. Poziom adrenaliny podczas wyczekiwania na ofiarę jest bardzo wysoki. Ten poziom adrenaliny także może go podniecać, stymulować. Ta niepewność, adrenalina jest dla niego fetyszem, bodźcem.

Uczucie wstydu, poczucia winy, niechęci do samego siebie przychodzą raczej po samym akcie. Pewien ekshibicjonista powiedział, że to jest "jak uzależnienie". Po każdym razie solennie obiecuje sobie, że nigdy więcej tego nie zrobi, że to był ostatni raz. Aż napięcie seksualne znów powróci i w końcu narośnie tak bardzo, że ponownie nie będzie mógł siebie kontrolować, nie będzie sposobu, aby powstrzymał się przed wyjściem na ulicę. Nie umie panować na impulsami, nie kontroluje ich z powodów silnych nagrodzonych w nim napięć.

Ekshibicjonizm

Ekshibicjonizm to jedna z najpopularniejszych parafilii. Większość kobiet, w młodości lub już w dojrzałym wieku, chociaż raz trafiła na ekshibicjonistę. Współcześnie istnieje jednak alternatywa dla ekshibowania się na ulicy.

Cześć pacjentów korzysta z zamiennika, czyli z kamerek internetowych. Mogą tam pokazywać swoją nagość i masturbować się przed nieznajomymi kobietami. Nie krzywdzą ich jednak w ten sposób i nie popełniają przestępstwa, ponieważ kobiety te dobrowolnie korzystają z erotycznego czatu.

Humor graficzny : ) 

Mężczyzna pisze - Jestem ekshibicjonistą. Lubię obnażać się w miejscach publicznych. Kiedyś uprawiałem to w miejscach odosobnionych, jak alejki w parkach, czy leśnych dróżkach, na przystankach wiosek. Teraz robię to nawet centrum miasta, nawet Warszawy, na przykład przy przystankach, lub w samochodzie na światłach, w korkach itp. Lubię kiedy kobiety patrzą, co robię, kiedy mogę obserwować ich reakcję (patrzę na prawie każdą kobietę z dużym pożądaniem). Lubię ich reakcje, na przykład kiedy mnie obrażają, wyśmiewają, lub są zaciekawione. To mnie kręci. Nawet przy wyborze lekarza w duchu chciałbym, żeby to była kobieta. Nie umiem kontrolować tych popędów, panować nad impulsami. Jednak chciałbym móc kontrolować te impulsy. Do jakiego specjalisty powinienem się udać? Seksuolog, psycholog, może ktoś inny? Dodam, iż obecnie nie jestem w związku z żadną kobietą ani nie miałem kontaktów seksualnych od co najmniej 1,5 roku - może to pomoże w wyborze specjalisty. Obecnie jestem w dość ciężkiej sytuacji finansowej, więc nie szukam skarbonki bez dna, ale kogoś, kto może mi pomóc. – napisał Adam. 

Eksperci od zdrowia seksualnego piszą. Ekshibicjonizm jest odchyleniem seksualnym polegającym na prezentacji swoich narządów seksualnych anonimowej osobie, celem osiągnięcia zaspokojenia seksualnego, bez kontekstu związanego z próbą odbycia kontaktu seksualnego. Ekshibicjoniści w większości przypadków są ludźmi nieśmiałymi, lękliwymi, odznaczającymi się poczuciem mniejszej wartości oraz trudnościami w nawiązywaniu kontaktów międzyludzkich.

Niektórzy seksuolodzy uważają, że celem aktu ekshibicjonistycznego nie jest nawiązanie komunikacji, czy relacji z partnerką, lecz podświadoma potrzeba władzy wyrażająca się w przekroczeniu granic wstydu, oraz związanymi z tym napięciami emocjonalnymi doprowadzającymi do zaspokojenia seksualnego. Wywołanie oburzenia u kobiety jest reakcją upragnioną, zwłaszcza, gdy oburzenie to wiążę się z zaciekawieniem. A więc oburzenie się kobiety, lub zaciekawienie ze strony kobiety są reakcjami, których ekshibicjonista pragnie, oczekuje. Po fakcie ekshibicjoniści mają poczucie winy, popadają w smutek, postanawiają, że to był ostatni raz. Jednak po jakimś czasie ten przymus wewnętrzny powoduje, że powtarza on akt ekshibicji (prezentowania) narządów płciowych.

Jednak u większości ekshibicjonistów na początku, przed aktem ekshibicji występują objawy zwiastunowe poprzedzające takie zachowanie. Są nimi wzmożone napięcie psychiczne, emocjonalne i seksualne, które rośnie, rośnie też niepokój, zaburzenia koncentracji, irytacja, nerwowość, problemy ze snem, z zasypianiem, bóle głowy, pocenie się, czy inne. Występuje też odczucie przymusu wewnętrznego, myśli natrętne, któremu nie można się oprzeć. Często nawet zagrożenie ze strony osób postronnych nie jest w stanie powstrzymać takiego osobnika przed obnażeniem się. Niekiedy zaś właśnie zagrożenie i lęk z nim związany spełnia rolę stymulującą.

Eksperci uważają, że rozwój preferencji ekshibicjonistycznych przebiega powoli i długotrwale. Specjaliści doszukują się przyczyn tego odchylenia w zaburzonej osobowości, niedojrzałości uczuciowej, zakłóceniem wczesnych faz rozwoju psychoseksualnego.

Pokazywanie narządów płciowych w wieku dziecięcym jest u obu płci zjawiskiem normalnym. Prawidłowy rozwój dziecka polega jednak na wpojeniu poczucia wstydu, hamującego tego rodzaju przejawy seksualności.

Nie wykryto żadnych korelacji pomiędzy skłonnościami do publicznego obnażania się, a stopniem wykształcenia, wykonywanym zawodem, pochodzeniem czy wpływami środowiska.

U starszych mężczyzn, którzy nigdy nie ujawniali tego typu skłonności ekshibicjonizm może być objawem chorób, procesów miażdżycowych w mózgu lub guzów mózgu.

W leczeniu ekshibicjonizmu stosowane są różne metody: psychoanaliza ma na celu ujawnienie ukrytych podświadomych mechanizmów (np.: lęku), ich neutralizację i zmianę stylu życia pacjenta, techniki relaksacyjne połączone z desensybilizacją lub wizualizacją, techniki awersyjne, farmakoterapia, terapia u specjalisty seksuologa.

Ekshibicjonizm jest zaburzeniem preferencji seksualnej, które można w większości przypadkach skutecznie leczyć. W leczeniu stosuje się farmakoterapię oraz psychoterapię, głównie w nurcie poznawczo-behawioralnym lub psychodynamicznym. Leczenie prowadzić powinien doświadczony specjalista seksuolog lub psycholog legitymujący się certyfikatem seksuologa klinicznego. Fora internetowe pełne rad nie są metodą leczenia. Nie obniżają popędu seksualnego ani nie uczą metod panowania nad impulsami prowokującymi do kolejnych aktów ekshibowania. Proponowane jest rozpocząć leczenie u wykwalifikowanych specjalistów – piszą eksperci.

Ekshibicjonizm

Co robić, gdy ekshibicjonista stanie na drodze? 

Przede wszystkim nie reagować, nie krzyczeć, nie panikować. Należy go zignorować. Ekshibicjoniści są czasami nazywani podglądaczami, gdyż zależy im wyłącznie na podglądaniu innych osób, a zależy im na obserwowaniu reakcji drugiej osoby na ich zachowanie, jednak nigdy nie ma to związku z kontaktem fizycznym.

Można powiedzieć, że jest to parafilia seksualna (zaburzenie seksualne), która polega na bezdotykowym, tj. wzrokowym kontakcie z drugą osobą.  Ekshibicjoniści bardzo często masturbują się na oczach drugiej osoby i właśnie to, że ktoś na nich patrzy sprawia, że czują się podnieceni. Ponadto, ekshibicjoniści bardzo często fantazjują w trakcie aktu ekshibicji.

Ekshibicjonizm to rodzaj zaburzenia na tle seksualnym, które objawia się ekspozycją genitaliów drugiej osobie (najczęściej z innej płci) bez zamiaru i chęci współżycia z nią. Ekshibicjoniści są czasami nazywani podglądaczami, gdyż zależy im wyłącznie na podglądaniu innych osób, ewentualnie obserwowaniu reakcji drugiego człowieka na ich zachowanie, jednak nigdy nie ma to związku z kontaktem seksualnym. Można powiedzieć, że jest to parafilia seksualna (zaburzenie seksualne), która polega na bezdotykowym kontakcie z przypuszczalnym obiektem seksualnym, w przeciwieństwie do typowego kontaktu fizycznego.

Ekshibicjoniści bardzo często masturbują się na oczach drugiej osoby, kobiety i właśnie to sprawia, że czują się podnieceni. Ponadto, ekshibicjoniści bardzo często fantazjują.

Humor :  )

Pytanie: jak zachowywać się, gdy trafi się już na ekshibicjonistę?

Wiele kobiet różnie reagują. Jedne reagują emocjonalnie, np. zaskoczeniem, lękiem, paniką, nerwowymi zachowaniami, reakcją krzyku i ucieczką, gdy się wystraszą, inne panie reagują agresją, zaczynają więc krzyczeć w jego kierunku, na ekshibicjonistę, kierują różne wulgaryzmy, obraźliwe hasła, epitety, a wtedy wystraszony ekshibicjonista ucieka. Inne reagują śmiechem, wyśmiewając jego wygląd, lub jego zachowanie, a jeszcze inne wykazują pewnego rodzaju zaciekawienie, czy zainteresowanie jego zachowaniem, czy tym co mężczyzna pokazuje. Inne reagują z kolei obrzydzeniem, robi im się niedobrze. Są też kobiety, które w ogóle nie reagują, udają, że nie widzą, że nie słyszą. Jak wiele kobiet, tak wiele reakcji.

Eksperci radzą. W miarę możliwości warto zachować dystans, opanowanie, nie okazywać wyżej wymienionych reakcji, zachowań, czy swoich emocji - zaskoczenia, lęku czy zaciekawienia, bo to właśnie jest celem ekshibicjonisty. Chce zwrócić na siebie uwagę. Najbezpieczniej dla kobiety jest zachować dystans, obojętność i tak naprawdę wystarczy tylko przejść obok niego obojętnie udając, że się go nie widzi, tzn. nie nawiązywać z nim kontaktu wzrokowego. Nie odpowiadać na pytania. Wystarczy spokojnym krokiem przejść obok nie reagując na zaczepki słowne, typu pytania o godzinę, czy nawoływania. Ekshibicjonista, zawsze chce zwrócić na siebie uwagę, a żeby zwrócić na siebie uwagę potrafi zapytać się np. o godzinę.

Nie należy ryzykować wyśmiewania się z mężczyzny! Jeśli zaczniesz na niego krzyczeć, wyśmiewać go, a byłby to ekshibicjonista lękowy, z niską samooceną, prawdopodobnie ucieknie. Oddali się. Wtedy kobieta ma go z głowy – radzi kobietom ekspert.

Ale istnieje również ryzyko, że kobieta może trafić na osobę zaburzoną psychicznie, agresywną, w której jej śmiech wywoła u niego gwałtowną reakcję. Może okazać się, że jest to osoba chora psychicznie, z zaburzeniami psychiatrycznymi czy psychicznymi. Może okazać się, że jest to ktoś, kto był leczony psychiatrycznie, ma zaburzenia psychiczne, ma chorobę psychiczną, a jego reakcja może być niebezpieczna dla osoby, która wyśmiewa się z niego. Dlatego najbezpieczniej jest nie reagować, nie zwracać na niego uwagi, nie nawiązywać z nim kontaktu wzrokowego. Najlepiej jest go nie widzieć i nie słyszeć.

Eksperci twierdzą, że na ogół ekshibicjoniści nie są groźni, bo większość ekshibicjonistów nie dąży do kontaktu fizycznego, czy seksualnego, a samo obnażanie się, eksponowanie narządów, kontakt wzrokowy zaspokaja ich seksualnie. Nie grozi z ich strony kontakt fizyczny, typu obmacywanie, ocieranie czy pobicie. Ekshibicjoniści nie szukają kontaktu fizycznego, ale interesuje ich kontakt wzrokowy, kontakt na odległość.

Statystyki. Z badań przeprowadzonych w Polsce wynika, że 16 % ogólnej populacji kobiet i 5 % mężczyzn spotkało się z ekshibicjonistą.

Ekshibicjonizm u kobiet

Czy istnieją różnice w występowaniu ekshibicjonizmu wśród mężczyzn i kobiet? 

Statystyki. W populacji ludzi ekshibicjonizm dotyczy wyłącznie mężczyzn. . Co ciekawe, niektórzy eksperci jednak uważają, że ekshibicjonizm jest równie „popularny” wśród mężczyzn, jak i wśród kobiet. Tylko każda z płci inaczej go manifestuje.

Badacze twierdzą, że kobiety z podobną częstotliwością cierpią na to zaburzenie, tylko manifestują swe skłonności w bardziej zawoalowanej, subtelniejszej formie, np. zakładając prześwitujące, obcisłe ubrania, kuse, króciutkie spódniczki, głębokie dekolty, akcentując różne części ciała, czy też robiąc striptiz swoim partnerom przed każdym stosunkiem czy chętnie pozując do nagich zdjęć erotycznych.

Kobiety o skłonnościach ekshibicjonistycznych zwykle pracują w zawodzie jako striptizerki, modelki lub aktorki o charakterze erotycznym. Jest on też spotykany u kobiet zaburzonych psychicznie, chorych, lub nimfomanek.

Zwykle ekshibicjonizm występuje u ludzi w wieku między 18-40 r.ż. Z badań przeprowadzonych w Polsce wynika, że 16 % ogólnej populacji kobiet i 5 % mężczyzn spotkało się z ekshibicjonistą.

Ekshibicjonizm u kobiet

Internautka pisze: Miałam raz taka sytuację, było to latem zeszłego roku - pisze Sylwia. Pracując w sklepie nocnym monopolowym, drzwi były już zamknięte (podawałam przez okienko) jak zawsze. Był mały ruch. W jakimś momencie przyszedł klient (koło trzydziestki, ładnie ubrany) po zakupy, oczywiście po alkohol. Był już pod lekkim wpływem alkoholu, a przyszedł.... tak właśnie, przyszedł ze swoim ptakiem na wierzchu. Rozpiął mu się rozporek, a całe jego męskie oprzyrządowanie wyszło mu z rozporka spodni. Nie zwróciłam na początku uwagi, ale jak już sprzedałam i podawałam  mu kolejne piwo, zauważyłam, że mu cały z klejnotami wyszedł . Miałam ubaw. Ale tego nie okazywałam. Facet  chyba był zawiedziony, że nie zwracałam uwagi na jego rozporek. Postanowił przyjść drugi raz. Też kupił  kilka piw i czekoladę i mi ją chciał zostawić. Była to już późna godzina. Postraszyłam go, że zadzwonię po pomoc. Uciekł natychmiast i się już nie pojawił. Ale taki miałam tego dnia  ubaw jak uciekał, ubaw był po pachy – napisała Sylwia.

Ekshibicjonizm (prezentowanie, eksponowanie) jest to zaburzenie seksualne najczęściej występujące  u mężczyzn  polegające na pokazywaniu (prezentacji, eksponowaniu)  narządów płciowych, lub aktu masturbacji (w celu osiągnięcia zaspokojenia seksualnego) zupełnie anonimowej osobie i bez kontekstu związanego z przygotowaniem do spółkowania.

Akt ekshibicji zazwyczaj jest poprzedzony objawami występującymi obok napięcia seksualnego, występuje napięcie emocjonalne, psychiczne, którymi są nerwowość, ruchliwość, niepokój, drażliwość, bezsenność czy zniecierpliwienie. Mogą wystąpić nawet objawy fizyczne takie jak bezsenność, ból i zawroty głowy, uczucie gorąca, pocenie, palpitacja serca.

W czasie tych zwiastunów u ekshibicjonisty występuje często świadomość konieczności dokonania aktu ekshibicji, odczuwana jako forma przymusu wewnętrznego.  Nie umie kontrolować tych impulsów, myśli, fantazji, które są związane z aktem ekshibicji. Coś w rodzaju obsesji. Trudności zewnętrzne w bardzo niewielu przypadkach są powstrzymujące, wręcz przeciwnie - mogą być dodatkowym bodźcem stymulującym. Po redukcji napięcia seksualnego głównym odczuciem jest ogarniające poczucie wstydu, poczucie winy oraz absurdalność całej sytuacji, co wiąże się najczęściej z postanowieniem zaprzestania tego typu praktyk.  Jednak postanowienia są nieskuteczne, ponieważ problem nawraca.

Ekshibicjoniści  mogą eksponować narządy płciowe, albo mogą uprawiać samogwałt w czasie aktu ekshibicji, albo też uprawiają samogwałt po samym akcie ekshibicji, zaraz po powrocie do domu. 

Ekshibicjonistami są najczęściej mężczyźni młodzi lub w średnim wieku, którzy obnażają się najczęściej w miejscach publicznych (miejsca publiczne mogą ich podniecać, być pewnego rodzaju fetyszem) najczęściej w sąsiednich miejscowościach, miastach, w miejscach takich jak mało uczęszczane uliczki, parki, poczekalnie, korytarze, przejścia podziemne, pociągi, tramwaje lub autobusy. Mogą też dokonywać aktów ekshibicji w oknach mieszkań czy łazienek mieszkań, hotelu itp, co bywa zaliczane według niektórych do tzw. pseudoekshibicjonizmu i wynikać może raczej ze sprośnej zuchwałości, czy prowokacji niż z konieczności zaspokojenia seksualnego. Mogą bowiem mieć różne powody, czy motywacje. Ekshibicjonizm może być formą prowokacji, zwrócenia uwagi na dany temat, sytuację, formą manifestacji.

Reakcja kobiety ma dla ekshibicjonisty ogromne znaczenie. Zbulwersowanie, zastraszenie, obrzydzenie, oburzenie lub zawstydzenie u kobiety albo wywołanie zainteresowania, czy ciekawości ze strony kobiety sprawiają mu zadowolenie, podniecenie,  przyjemność, spełnienie czy nawet rozkosz. Natomiast reakcja obojętna, tj. brak reakcji, obojętność ze strony kobiety (czy kobiet w jakimś miejscu) budzi w nim rozczarowanie i rezygnację z aktów ekshibicji w danym miejscu. Jeśli nie wywołuje efektów, nie widzi on reakcji, to zmienia on miejsce na inne, by szukać nową publiczność wśród kobiet, nowych wrażeń, nowej adrenaliny.

Humor graficzny

Typy ekshibicjonistów. Wyróżnia się:

Ekshibicjonizm u mężczyzn jest jedną z najczęstszych perwersji, która polega na eksponowaniu narządów płciowych, lub masturbacji przypadkowym kobietom. Ekshibicjonista pragnie wywołać zdziwienie, szok, zaskoczenie, zawstydzenie lub zmieszanie, chce zaskoczyć kobietę niespodziewaną sytuacją. Najlepiej jeśli do tych emocji dołącza się jej zainteresowanie lub pewnego rodzaju ciekawość, czy ekscytacja kobiety. Każdy ekshibicjonista ma swoje indywidualne oczekiwania.  Wbrew pozorom taki człowiek to najczęściej osoba nieśmiała, sfrustrowana, lękliwa, z kompleksami lub ma trudności w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi, z kobietami, często miała trudne dzieciństwo, lub lubi też być upokarzana. Wyróżnia się ekshibicjonizm o podłożu masochistycznym (najczęstsze, najliczniejsze przypadki) i ekshibicjonizm o podłożu sadystycznym (przypadki nieliczne).

Ekshibicjonizm

I typ ekshibicjonizmu - to ekshibicjonizm o podłożu masochistycznym. 

W tym przypadku mężczyzna ekshibicjonista chce być poniżony, pogardzony, wyśmiany przez kobietę. Seksuolodzy piszą, że podnieca go poniżenie, ośmieszenie, zwłaszcza gdy wielkość jego członka jest nieatrakcyjna. Taki człowiek to najczęściej osoba nieśmiała, sfrustrowana, postrzega siebie jako osobę nieatrakcyjną, brzydką, ma kompleksy i trudności w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi. W typie tym ekshibicjonizmu, mężczyzna lubi być w trakcie aktu ekshibicji  jak jest upokarzany, wyśmiewany podczas aktu eksponowania. Ekshibicjonista tutaj oczekuje, że osoba, przed którą się obnaży, zareaguje śmiechem, krytycznym komentarzem, żartem, uwagą, wulgaryzmem. Oczekuje, że osoba, kobieta będzie onieśmielona, ale też i zarazem zaciekawiona, zainteresowana  i zechce w pewny sposób przyglądać się jego czynności, lub tego co pokazuje,  to co robi. Oczekuje, że zostanie upokorzony, wyśmiany. Nie jest groźny.

II typ ekshibicjonizmu - to ekshibicjonizm o podłożu sadystycznym.

Ekshibicjonizm o podłożu sadystycznym występuje wtedy, gdy mężczyzna ekshibicjonista ma pragnienie zobaczenia lub wywołania pewnej emocji u kobiet jak zawstydzenia, onieśmielenia, strachu, wywołania zgorszenia, obrzydzenia, wyzwalania lęku np. dużym członkiem. Ekshibicjonizm sadystyczny polega na szokowaniu z zaskoczenia, straszeniu, czy wzbudzaniu paniki, wzbudzaniu zawstydzenia, zgorszenia, obrzydzenia  poprzez pokazywanie członka. Ekshibicjonista w tym typie chce narzucić się, lub narzuca się kobiecie nachalnie, niespodziewanie, z zaskoczenia, jak na przykład w windzie. Podświadomie oczekuje, że osoba, przed którą się obnaży, będzie przestraszona, wystraszona, spłoszona, onieśmielona, niepewna, zgorszona, zawstydzona. Chce wywołać obawę, poczucie obrzydzenia, poczucie niesmaku i zgorszenia. Czasem może być narzucający się. Nie okazywać reakcji. Nie jest groźny.

Muzułmanek sposób, humor

Ale jak sobie radzić z tego typu sytuacją, sytuacjami? Eksperci radzą kobietom. 

Przede wszystkim nie reagować, nie okazywać emocji, nie okazywać reakcji, nie nawiązywać kontaktu wzrokowego, komunikacji, kontaktu werbalnego. Nie rozmawiać z nim, nie odpowiadać na pytania, najlepiej jest go nie słyszeć i nie widzieć. Należy okazywać obojętność w takiej sytuacji, nie odpowiadać na pytania lub nawet dobrze jest udać zdziwienie, szybko ale spokojnie się oddalić. Należy zachować się tak, jakby w ogóle nie zauważyło się u niego sprawy / ekshibicjonisty, nawet jeśli woła, pyta, narzuca się. Brak reakcji ze strony kobiety, jej obojętność zawsze powoduje wyjście z niezręcznej sytuacji, powoduje też rozczarowanie, zniechęcenie i rezygnację do dalszych aktów ekshibicji u ekshibicjonisty w danym miejscu i czasie. W zależności od sytuacji należy ignorować ekshibicjonistę lub atmosferę rozładować w tonie pozytywnego humoru.

Ekshibicjoniści nie są groźni w swoim otoczeniu, bo na co dzień prowadzą normalne życie - zawodowe, biznesowe, rodzinne, które może być bezbarwne, monotonne, nudne. Nie są groźni. Są bowiem tacy, którzy realizują tylko swoje fantazje, pragnienia erotyczne. Chcą pewnego rodzaju urozmaicenia w życiu erotycznym, by zaspokoić swoje marzenia, fantazje, żądze tak przypadkiem, tak na oczach kobiety, oczywiście nie wchodząc w kontakt fizyczny z nią, z drugą osobą. Podnieca ich to jak widzą, że kobieta na nich patrzy. Podnieca ich to, jak kobieta ich obserwuje. W zależności od sytuacji  należy ekshibicjonistę ignorować lub rozwiązać sytuację z elementem humoru.  Czasem pomaga też pozytywny taktowny humor.

Badania. Niektóre badania pokazały i według których na rozwój ekshibicjonizmu ma wpływ zbyt duży poziom hormonu testosteronu w organizmie, który zwiększa podatność zarówno mężczyzn, jak i kobiet, na różne, nietypowe pragnienia (dewiacje) seksualne. Ekshibicjonizm jest więc wynikiem nadmiaru testosteronu. Często nasila się na przełomie pór roku z zimy na wiosnę, lub z lata na jesień.

Statystyki mówią. 90 kilka % mężczyzn się masturbowało i masturbuje. Dlaczego?  Masturbacja bowiem uwalnia go od napięć seksualnych, występuje najczęściej, gdy mężczyzna jest samotny, nie jest w związku, gdy ma konflikty z partnerką, gdy posiada problemy w sferze seksualnej, między nim a partnerką jest brak porozumienia, lub gdy pojawiają się znaczne różnice w potrzebach partnerów. Dlatego masturbacja i ekshibicja może też uzależniać. Może uzależniać bo jest też przyjemna i może być formą ucieczki od problemów, trosk. Masturbacja, czy ekshibicjonizm może być formą zagłuszania problemów w życiu osobistym, czy wewnętrznym tak jak alkohol, używki czy hazard.

Humor graficzny : )

Ekshibicjonizm. Sprawa teoretycznie prosta. Niby każdy wie czym jest ekshibicjonizm a jednak często się zdarza, że używamy tego pojęcia błędnie. Powodów może być wiele, ale nie o nie dzisiaj chodzi. Przejść warto zatem do rzeczy. Do wiedzy. Czym jest ekshibicjonizm? Czy jest groźny? Kogo dotyka? Czy jest to poważne zboczenie, czy tylko niegroźny odjazd?

Ekshibicjonizm to inaczej wystawiactwo lub obnażalstwo. Oznacza osiąganie satysfakcji płciowej poprzez publiczne, zaskakujące obnażanie własnych narządów płciowych wobec anonimowych osób przeciwnej płci. Ekshibicjoniści są niegroźni, nie stosują przemocy. Bardzo rzadko (pojedyncze przypadki u osób z zaburzeniami psychicznymi) próbują ją stosować. Jednak częściej podczas obnażania się mogą  padać z ich strony pewne propozycje o charakterze erotycznym.

Podstawową podświadomą motywacją (a jest ich kilka, czytaj wyżej)  tych osób (ekshibicjonistów) jest przestraszenie obserwatorki, wywołanie obrzydzenia, zgorszenia wiążące się z wywołanym zainteresowaniem oraz fascynacją. Chce on wywołać u kobiety emocję. Im silniejsza jest reakcja u obserwatorki, tym większą sprawia mu rozkosz. Wynika to ze skrytego, podświadomego życzenia, by wzbudzić tak silne podniecenie w kobiecie, by sama dążyła do kontaktu lub też wspominała to zdarzenie z dużym napięciem emocjonalnym. Tego typu reakcje, emocje u kobiety wzmacniają zachowania ekshibicjonistyczne. Rekcja obojętności, brak reakcji u kobiety budzi w nim rozczarowanie, rezygnację i zmniejsza motywację tych osób do obnażania się.

Ekshibicjonizm należy do dość często występujących parafilii. Spotyka się go niemal wyłącznie u mężczyzn, głównie młodych. Najczęściej wynika z nieśmiałości, kompleksów i lęku wobec kobiet, z problemów w relacji z małżonką, rzadziej towarzyszy chorobom psychicznym.

Ekshibicjonizm

A jeśli już użyć pojęcia parafilia to należy informację uzupełnić o jego wyjaśnienie.

Dawniej określano w ten sposób zboczenie seksualne. Dziś  parafilia to dominująca u danej osoby forma zaspokajania popędu płciowego w sposób nietypowy dla danej kultury pod względem przedmiotu popędu, formy jego realizowania (np. masochizm) bądź używanych środków, niezbędnych warunków dodatkowych (np. retifizm). Parafilia to rodzaj zaburzenia na tle seksualnym, w którym wystąpienie podniecenia seksualnego i pełnej satysfakcji seksualnej uzależnione jest od pojawienia się specyficznych obiektów (w tym osób), rytuałów czy sytuacji, niebędących częścią normatywnej stymulacji; długotrwałe, nawracające, silne, seksualnie podniecające fantazje, seksualne pobudki lub zachowania, które obejmują niezwykłe obiekty, działania lub sytuacje. Parafilia jest  zaburzeniem preferencji seksualnych (dawniej: "dewiacja seksualna", "zboczenie seksualne", "perwersja seksualna). 

Parafilia może być też wyrazem zakłócenia typowego rozwoju psychoseksualnego, objawem chorób, zaburzeń psychicznych, formą ucieczki od budzących lęk kontaktów z płcią przeciwną, a także postacią zastępczego zaspokajania potrzeb seksualnych w specyficznych warunkach. Istnieje około 60 parafilii, lecz w populacji nie są często spotykane. Budzą one z reguły zainteresowanie sensacyjne, rygorystyczne i karzące postawy otoczenia, rzadziej traktowane są jako choroby, które można leczyć. O wiele częściej występują u mężczyzn. I tu też znajduje się, rzeczony wcześniej, ekshibicjonizm.

Humor graficzny : ) 

Humor graficzny :  )

Słowniczek pojęć, słownik zaburzeń seksualnych: 

Ekshibicja daw. - wystawianie na pokaz, ujawnianie.

Ekshibicjonizm – rodzaj parafilii seksualnej; stan, w którym jedynym lub preferowanym sposobem osiągania satysfakcji seksualnej jest demonstrowanie swoich narządów płciowych lub aktywności seksualnej (np. masturbacji) obcym osobom - zazwyczaj płci przeciwnej - które się tego nie spodziewają. Osoby obnażające się nie zdradzają zamiaru współżycia seksualnego z mimowolnym uczestnikiem tej sytuacji. Reakcja lęku/szoku/zawstydzenia czy zaciekawienia, zainteresowania u świadka tego zdarzenia zwiększa podniecenie ekshibicjonisty.

Kryteria ekshibicjonizmu to - pojawiające się przynajmniej przez sześć miesięcy powracające, silnie podniecające fantazje seksualne, impulsy seksualne lub zachowania związane z pokazywaniem swoich genitaliów niespodziewającej się tego osobie, oraz fantazje, impulsy lub zachowania powodujące klinicznie znaczący dyskomfort lub upośledzenie w towarzyskim, zawodowym lub innym obszarze funkcjonowania.

Ekshibicjonizm

Fetyszyzm − rodzaj parafilii seksualnej polegający na uzyskiwaniu satysfakcji seksualnej głównie lub wyłącznie w wyniku kontaktu z obiektem pobudzającym − fetyszem.

Fetyszyzm rodzaje:

Agorafilia − bodźcem seksualnym są miejsca publiczne.

Endytofilia − osiąganiu satysfakcji seksualnej wyłącznie z ubranymi partnerami.

Urofilia − przedmiotem pożądania seksualnego jest patrzenie na / lub oddawanie moczu.

Fetyszyzm - polega na uzyskiwaniu satysfakcji seksualnej głównie lub wyłącznie dzięki obecności obiektu pobudzenia − fetyszu. W sytuacji, gdy dany obiekt jest tylko fakultatywnym dodatkiem, zwiększającym satysfakcję seksualną, nie mamy do czynienia z parafilią.

Teoretycznie każdy przedmiot lub sytuacja może stać się dla człowieka fetyszem. W literaturze fachowej oraz w mediach często pojawiają się terminy opisujące specyficzne przypadki fetyszyzmu, lecz tylko część z nich ma jakiekolwiek znaczenie medyczne, a część wystąpiła albo tylko w pojedynczych udokumentowanych przypadkach, albo opiera się wyłącznie na przekazach anegdotycznych.

Fetyszem, bodźcem seksualnym może być miejsce miejsce publiczne 

Peodeiktofilia - jedną z odmian ekshibicjonizmu jest peodeiktofilia, gdzie najbardziej satysfakcjonujący jest moment, kiedy ofiary spektaklu krzyczą i uciekają w przerażeniu Co robić? Przede wszystkim  zachować spokój, nie reagować, nie patrzeć się, oddalić się!

Agorafilia - dewiacja seksualna, w której bodźcem erotycznym są miejsca publiczne. Oj ciężko w takim przypadku wychodzić z domu.

Autofetyszyzm - dewiacja seksualna o narcystycznym charakterze, w której bodziec stanowi własne ciało lub jego części. Każdy kocha się tak jak lubi.

Autoskoptofilia - dewiacja seksualna, w której bodźcem erotycznym jest oglądanie własnych narządów płciowych i ciała.

Dendrofilia - jest jednym z zaburzeń preferencji seksualnych. Obiektem dewiacyjnych zachowań seksualnych są drzewa.

Ekshibicjonizm

Dewiacja seksualna / parafilia (parafilia, zboczenia, perwersje seksualne) - są to zaburzenia seksualne, które charakteryzują powtarzające się, intensywne fantazje, potrzeby lub zachowania, niezależne od woli, nietypowe, nieakceptowane społecznie, trwające ponad sześć miesięcy.

Dysfunkcja seksualna - jest to termin mieszczący w sobie wszelkie zaburzenia seksualne: potencji, pobudliwości seksualnej, podniecenia seksualnego, motywacji seksualnej oraz zdolności orgiastycznych.

Erotomania (hiperlibidemia, hiperseksualność, hiperfilia, satyriasis, promiskuityzm, uzależnienie od seksu, nimfomania, seksoholizm) -  jedno z najbardziej znanych i kontrowersyjnych zaburzeń preferencji seksualnych. Zaburzenie charakteryzujące się patologicznym nasileniem erotycznych zainteresowań i aktywności seksualnej, w którym potrzeba seksualna dominuje nad innymi potrzebami, seks lub masturbacja jest postrzegany jako sens życia. Pociąga to za sobą częste zmiany partnerów, skłonność do zachowań orgiastycznych, bardzo duża częstotliwość kontaktów seksualnych przy odczuwaniu niedosytu seksualnego. Uzależnienie od seksu dotyczy 3-6% populacji z wyraźną przewagą mężczyzn 5:1.

Przyczyny erotomanii - cechy osobowości (ambiwalencja wobec własnego Ja, ucieczka w reakcje pozorowane, następstwa patologii rodzinnej we wczesnym dzieciństwie), społeczne (nadmierny rygoryzm obyczajowy lub odwrotnie, nadmierny liberalizm), nieprawidłowe typy osobowości (osobowość wielokrotna, pogranicza, narcystyczna, socjopatyczna), uzależnienie od alkoholu i narkotyków.

Ekshibicjonizm kobiecy. Chcąc zwrócić uwagę mężczyzn,
kobiety swoje ciało, czy atuty eksponują w innej formie, a podkreślają je odpowiednim strojem. 

Fetyszyzm - jest jednym z zaburzeń preferencji seksualnych. Obiektem dewiacyjnych zachowań seksualnych jest nieożywiony obiekt (lub sytuacja), który dostarcza zaspokojenia seksualnego. Obiektem może być część garderoby np. bielizna biała lub fragment ciała (włosy, pośladki). Fetyszyzm należy do najbardziej rozpowszechnionych zachowań seksualnych przez co granice między normą a patologią mogą być trudne do ustalenia.

Masturbacja (samogwałt onanizm) -  autoerotyczna forma zaspokajania popędu płciowego przez drażnienie narządów płciowych. Zjawisko to jest zastępczą formą rozładowania seksualnego w okolicznościach uniemożliwiających normalny stosunek płciowy. Szczególnie często zdarza się w okresie dojrzewania płciowego (u ok. 90% chłopców i u ok. 40% dziewcząt). Masturbacja nie powoduje negatywnych konsekwencji dla zdrowia fizycznego i psychicznego.

Samogwałt (masturbacja, onanizm) - autoerotyczna forma zaspokajania popędu płciowego przez drażnienie narządów płciowych. Zjawisko to nie ma cech zboczenia ani choroby, jest  zdrową i zastępczą formą rozładowania seksualnego w okolicznościach uniemożliwiających normalny stosunek płciowy. Szczególnie często zdarza się w okresie dojrzewania płciowego (u ok. 90% chłopców i u ok. 40% dziewcząt).  Masturbacja nie powoduje negatywnych konsekwencji dla zdrowia fizycznego i psychicznego.

Mizandria - chorobliwa niechęć do mężczyzn. U kobiet.

Nadmierny popęd seksualny - jest różnie definiowany przez różnych badaczy. Klasyfikacja ICD-10: okresowe skargi kobiet i mężczyzn, że nadmierny popęd stał się samoistnym problemem w ich życiu. Masters i Johnson: zaburzenie polegające na poszukiwaniu nowych partnerów seksualnych i podejmowaniu aktywności w każdej sytuacji, również w niesprzyjających warunkach. Coleman: kompulsywne zachowania seksualne o charakterze niedewiacyjnym, obejmujące kontakty z wieloma partnerami, kompulsywny autoerotyzm i kompulsywność seksualności w relacjach partnerskich. Lew-Starowicz: stan patologicznego nasilenia zainteresowań i aktywności seksualnej, w którym te potrzeby dominują nad innymi, stanowiąc o sensie życia.

Masochizm - zaburzenie preferencji seksualnych polegające na osiąganiu rozkoszy seksualnej w sytuacjach związanych z całkowitym podporządkowaniem się i uległością wobec partnera, partnerki.

Narcyzm (również autofilia, autoerotyzm, autoerastia) - forma fetyszyzmu, w którym funkcję fetysza pełni własne ciało. Osiąganie satysfakcji seksualnej w wyniku samouwielbienia lub podziwu okazywanego przez inną osobę.

Natręctwa seksualne - obejmują myśli i czynności natrętne. Myśli natrętne o treści mogą dominować w życiu psychicznym danej osoby, wszystko jej się kojarzy z seksem (nawet treści aseksualne) i wokół tego się obraca.

Obnażalstwo – ekshibicjonizm.

Triolizm - zaburzenie preferencji seksualnych. Jest odmianą ekshibicjonizmu skojarzonego z oglądactwem, w którym podniecenie i rozkosz seksualną uzyskuje się przez uczestniczenie w akcie seksualnym, w którym bierze udział kilka osób (co najmniej trzy- triolizm). Do triolizmu należą różne formy seksu grupowego.

Uzależnienie od seksu ( seksoholizm) - wprawdzie nie ma dotąd takiego rozpoznania w klasyfikacji ICD-10, to jednak znajduje się już w wielu publikacjach i jedni autorzy traktują je jako typ nadmiernego popędu seksualnego, inni jako formę parafilii, zaburzeń kompulsywnych. Zaburzenie to opisane zostało w 1983 r. przez Patricka Carnesa. Jego zdaniem ma ono podobny przebieg jak inne formy uzależnień, np. od narkotyków, alkoholu, hazardu czy internetu. Bodźce i zachowania erotyczne przybierają w tym zaburzeniu formę zrytualizowaną, opierają się na mechanizmach psychoneurologicznych. Uzależnienie od seksu jest traktowane jako choroba. Leczenie: psychoterapia prowadzona przez seksuologa.

Zespół napięcia przedmiesiączkowego - zespół objawów pojawiających się na tydzień przed miesiączką i ustępujących po jej zakończeniu. Typowe objawy to: przyrost masy ciała, bolesność piersi, bóle głowy, szybkie męczenie się, obniżenie nastroju, drażliwość, niepokój, uczucie zmęczenia, wzmożone pragnienie i łaknienie. Dot. kobiet.

Masturbacja u mężczyzn - medycznie masturbacja u mężczyzn jest jako terapia wykorzystywana w leczeniu wytrysku przedwczesnego, co więcej, masturbacja, onanizm ma korzystny wpływ na jakość nasienia, tzn. pomaga usuwać stare plemniki, które są niekorzystne, szkodliwe dla organizmu, a co więcej masturbacja regularna zapobiega (rozwojowi chorób) przerostowi prostaty, działa przeciwnowotworowo.

Na podstawie  onet.pl zdrowie psychologia, seksuologia, porady ekspertów, encyklopedia psychologii, czytaj również  > http://psychotronicznyswiat.blogspot.com/2013/08/w-swiecie-erotyki-wszystko-o-erotomanii.html