Techniki predykcyjne, astrologia

Techniki predykcyjne – astrologia i numerologia - służą diagnozowaniu sytuacji obecnych, źródeł problemów, służą także przewidywaniu przyszłych sytuacji, rozwoju wypadków lub tez służą analizie zdarzeń minionych. To drugie zastosowanie jest, wbrew pozorom, znacznie ciekawsze, prowadzi bowiem do zrozumienia symbolicznego języka astrologii i jego szerokich możliwości interpretacyjnych. Czym zatem jest astrologia?

Astrologia (jako technika predykcyjna) jest bardzo obszerną i od lat fascynującą dziedziną wiedzy zaliczaną do kompetencji parapsychologii. Pokazuje, że wszystkie elementy składające się na otaczający nas wszechświat /Kosmos/ tworzą jeden wspólny organizm - wzajemnie na siebie oddziaływując.. Ziemia jako jeden z elementów kosmosu odbiera zatem emanacje kosmiczne, czyli cała przyroda nieożywiona i ożywiona na ziemi podlega im także. Człowiek jako żywy organizm, podlega wszelkim prawom natury ziemskim i kosmicznym.

Astrologia jest niemal tak stara jak ludzkość. Najstarsze dowody na jej uprawianie pochodzą z wykopalisk w Egipcie, Mezopotamii, Indiach Chinach, w cywilizacjach Ameryki prekolumbijskiej i datowane są na ok. 4000 lat p.n.e. Już wtedy system był bardzo podobny do dzisiejszego i już wtedy zawierał podobne obserwacje i symboliki.

Astrologia najstarszych cywilizacji służyła przede wszystkim prognozowaniu przyszłości na użytek polityki oraz - sporadycznie - do celów medycznych, oczywiście tylko dla najbogatszych członków społeczeństwa. Bardziej dostępna i dokładniejsza stała się dzięki szybkiemu rozwojowi niezbędnych dla jej uprawiania astronomicznych technik obserwacyjnych i obliczeniowych, co miało miejsce po 1000 roku p.n.e.

Astrologia zaczęła służyć szerszym masom społeczeństwa, choć jednocześnie obniżył się jej poziom. Największą popularność zyskała w okresie wczesnego cesarstwa rzymskiego, gdy astrologów w samym tylko Rzymie liczyło się na tysiące. Wzrost liczby astrologów w dużej liczbie szarlatanów, czy oszustów przyczynił się do upadku astrologii, i ta dziedzina nauki już nie cieszyła się jednak wielkim poważaniem społecznym. Astrologia to olbrzymia wiedza zdobywana latami. A wiele osób bez tej wiedzy, bez doświadczenia, lub małą, niewielką wiedzą podejmowało się jednak tego zawodu. To doprowadziło do upadku astrologii.

Do upadku astrologii pod koniec starożytności przyczynił się również Kościół chrześcijański, zakazując uprawiania wszelkich sztuk predykcyjnych, dywinacyjnych. Astrologia, choć wygnana z Europy, rozwijała się jednak w krajach podbitych przez Arabów, gdzie wspomagał ją wspaniały rozkwit arabskiej medycyny, astronomii i filozofii. Stamtąd też, okrężną drogą trafiła do Europy w okresie gotyku. Za sprawą popierającego astrologiczny światopogląd św. Tomasza Akwinaty, trafiła na katedry uniwersytetów a ożywione dyskusje na jej temat toczyły się aż do połowy wieku XVIII, kiedy to nie umiała się obronić wobec skrajnego racjonalizmu Oświecenia.

Trzecie, wielkie odrodzenie astrologii nastąpiło w czasach najnowszych, od lat 70-tych XIX w. Trwa ono do dziś. Astrologia zreformowała się, przejęła pewne elementy światopoglądu i metodologii naukowej i w takiej postaci staje się przedmiotem coraz poważniejszych studiów. Największą trudność, jaką stanowią dokładne obliczenia rozwiązano zaprzęgając do prac obliczeniowych komputery. System astrologiczny opiera się na założeniu, że nasze najbliższe kosmiczne otoczenie, czyli Słońce i krążące wokół niego planety mają jakiś wpływ na charakter i los człowieka.

System ten składa się z czterech wielkich elementów:

Planety -  odpowiadają archetypom zachowań człowieka,
Znaki zodiaku -  (podział ekliptyki na dwanaście odcinków po 30 st. każdy, na rysunku koło zewnętrzne) modyfikują działanie planet, są "królestwami" przez które archetypowi bohaterowie planetarni musza przejść w swej wędrówce,
Domy horoskopu -  (mówiąc w uproszczeniu, rzut zodiaku na płaszczyznę horyzontu widzianego z miejsca zdarzenia i w momencie zdarzenia, na rysunku koło wewnętrzne, o nieregularnym podziale) określają system potrzeb człowieka i treść poszczególnych okresów życia,
Aspekty -  (odległości kątowe między planetami) określają aktualne napięcia wewnątrz systemu, 

Wszystkie techniki predykcyjne stosowane w astrologii można podzielić na kilka grup, a mianowicie:

Tranzyty - oparte o bieżący ruch planet,
Progresje - oparte o rzeczywisty ruch planet z symbolicznym przesunięciem w czasie,
Dyrekcje - oparte o mierzenie odległości między planetami horoskopu urodzeniowego, co w praktyce sprowadza się do ich przesunięć nie mających odniesienia w rzeczywistym ruchu astronomicznym,
Horoskopy okresowe - stawiane na szczególne momenty i symbolicznie ważne przez pewien okres,
Inne - zwykle drobne obserwacje dotyczące pojedynczych elementów horoskopu,

Za najważniejsze uznaje się powszechnie tranzyty i progresje, których stosowanie powinno wystarczyć dla wszelkich potrzeb.

Astrologia jako technika dywinacyjna w dosłownym rozumieniu to język gwiazd (aster = gwiazda, logos = słowo, mowa). Jest ona jednym z systemów dywinacyjnych, obok m.in. numerologii, tarota. Dziś astrologia uważana jest także za naukę psychologiczną, bowiem, astrologia jako nauka prowadzi nas ona do samopoznania i mądrości życiowej, odkrywa tajniki naszej osobowości i jest kluczem do naszego wnętrza.

Stosowanie astrologii to droga do odkrycia światła i ciemności w nas samych czyli przybliża nam obraz własnej osobowości. Z pewnością daje szersze spojrzenie na życie i świat, który nas otacza. Pokazuje nam naszą drogę życiową i jej cel dla którego przyszliśmy. Pozwala zrozumieć sens zdarzeń i ich funkcję w naszym życiu. Jest drogowskazem dającym wiele wskazówek, chociaż tak naprawdę nic nie jest z góry przesądzone, a ostatnie słowo należy do człowieka. To on posiada bowiem całkowitą władzę nad samym sobą.

Astrologia jest wiedzą opartą na pojęciach archetypowych, autonomicznych wzorcach psychicznych w nieświadomości zbiorowej. Archetypy stanowią psychologiczny odpowiednik instynktów biologicznych. Odziedziczona po przodkach nieświadomość zbiorowa wyraża się w mitach, sztuce, religii a także doświadczeniach granicznych.

Pojęcie archetypu w kategoriach akademickich zdefiniował austriacki psycholog Carl Gustaw Jung. Psychologia integralna C. G. Junga stanowi pewnego rodzaju pomost miedzy racjonalnym myśleniem naukowym a myśleniem magicznym, w którym główną role odgrywają symbole i elementy mistyczne. O swoim zainteresowaniu astrologią Jung nie wspomina z oczywistych względów w żadnym ze swoich głównych opracowań naukowych, niemniej zbieżności pojęciowe są tutaj ewidentne.