- różnice w temperamencie seksualnym partnerów
- częsta nieobecność partnera
- współżycie seksualne nie kończące się orgazmem
- konflikty i zaburzenia więzi partnerskiej
- zaburzenia seksualne u partnera (ograniczające lub uniemożliwiające prawidłowe współżycie seksualne)
Nawiązanie romansu przez kobietę i odbywanie prawidłowych stosunków płciowych z partnerem zastępczym nie powoduje ustąpienia objawów, gdyż u podłoża zaburzenia leży poczucie odrzucenia przez konkretnego partnera i zachowanie więzi emocjonalnej ze strony kobiety.
Objawy. Rozwój zespołu charakteryzują dwie fazy. W pierwszej dochodzi do nadmiernego pobudzenia psychoruchowego i napięcia oraz rozdrażnienia, a zespół objawów przypomina zespół napięcia przedmiesiączkowego. Druga faza to rozwój dolegliwości somatycznych, nazywany fazą pięciu objawów. Objawy dotyczą narządów miednicy mniejszej i można je zakwalifikować do pięciu grup:
- Bóle podbrzusza i bóle okolicy kości krzyżowej
- Żylaki naczyń miednicy małej, warg sromowych i podudzi, poszerzenie naczyń więzadeł szerokich, rozwijające się z hemoroidów
- Świąd sromu i pochwy, przeczulica w obrębie miednicy małej, a w niektórych przypadkach upławy
- Obrzęk i zgrubienie macicy, brak wydzieliny szyjkowej, zaburzenia miesiączkowania
- Pogrubienie, skurcze i bolesność więzadeł krzyżowo-macicznych
Leczenie. Podstawą leczenia powinna być terapia partnerska i zmiana postawy partnera wobec współżycia seksualnego. W przypadku jej niepowodzenia zalecana jest metoda autostymulacji (autoerotyzmu). Jeśli pacjentka nie akceptuje masturbacji jako metody leczenia, wówczas można zaproponować farmakoterapię prowadzącą do obniżenia poziomu libido. W przypadku nawiązania nowego, satysfakcjonującego związku partnerskiego objawy zanikają samoistnie z upływem czasu. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_Kehrera)
Nie ma się co denerwować - są rozwiązania. W obecnych czasach znane jest zjawisko „zespołu Kehrera” inaczej zwany zespołem pięciu objawów lub chorobą wdowią. Powodowana jest głównie brakiem zaspokojenia seksualnego, głównie z powodu różnic w temperamencie kochanków lub zbyt mała częstość kontaktów seksualnych, lub z braku kontaktów seksualnych.
Zaburzenia te są nie tylko na tle ginekologicznym, ale też psychicznym. Głównymi objawami są: bóle podbrzusza, świąd, upławy, obrzęk i zgrubienie macicy połączone z bólem w okolicach intymnych, brak wydzieliny śluzowej, czasem zaburzenia miesiączkowania.
Doraźną formą pomocy jest… masturbacja. Pozwala rozładować napięcie, a objawy po zaspokojeniu ustępują, co prawda stopniowo, ale jednak. Forma ta jest najbardziej rozpowszechniona przy tego typu przypadkach. Dla kobiet nie akceptujących tego rodzaju metod możliwa jest również opcja obniżenia libido dzięki odpowiedniej terapii farmakologicznej. Często też zmiana partnera, na takiego z którym współżycie jest satysfakcjonujące, daje efekty pozytywne.
Zespół Kehrera to choroba dotykająca nie tylko „wdowy”, ale coraz częściej młode kobiety, których związki seksualne nie są satysfakcjonujące z różnych powodów. Warto zwrócić na to uwagę, ponieważ w XXI wieku seks traktowany jest jako przyjemność, forma odstresowania i relaksu, wzmocnienie więzi partnerskiej, ale nie zawsze jest on satysfakcjonujący dla partnerki.
Głównie młode, dopiero zaczynające swoją przygodę w tej dziedzinie, dziewczyny, kobiety mogą mieć problem z objawami wyżej wymienionymi. Nie należy się jednak bać. Nastawienie, nie tylko partnera seksualnego, i przyjemność czerpana z tego zajęcia pomogą przezwyciężyć chorobę.
Przyczyna. Bezpośrednią przyczyną zachorowania na chorobę pięciu objawów jest niezaspokojenie potrzeb seksualnych. Choroba często rozwija się u kobiet, które wcześniej, np. w innych związkach, nie miały problemów ze współżyciem. Co ważne, potrzeby tych kobiet są jak najbardziej prawidłowe, nie mają wybujałego libido. Co zatem decyduje o rozwoju dolegliwości?
- Temperament partnerów – jeżeli kobieta potrzebuje współżyć kilka razy w tygodniu, a jej partner nie ma takich potrzeb, rośnie zagrożenie wystąpienia zespołu Kehrera.
- Niesprawność partnera – jeżeli mężczyzna nie może doprowadzić partnerki do orgazmu, jej potrzeby seksualne nie będą zaspokojone. Niesprawność mężczyzny może mieć różne przyczyny – od trwałego urazu kręgosłupa przez zaburzenia erekcji, schorzenia układu krążenia, cukrzycę aż do chorób gruczołu krokowego.
- Brak orgazmów – niesatysfakcjonujące współżycie lub lekceważenie potrzeb kobiety nie dają jej możliwości rozładowania napięcia narastającego podczas zbliżenia.
- Nieobecność partnera – długa rozłąka z partnerem, co jest udziałem partnerek zawodowych kierowców, żołnierzy czy marynarzy, to kolejna przyczyna rozwoju wdowiej choroby.
- Relacje miedzy partnerami – konflikty emocjonalne między partnerami często przekładają się na brak współżycia płciowego. Ale równie istotna może być nieumiejętność wyrażania swoich potrzeb emocjonalnych i seksualnych. Kobiety często oczekują, że mężczyzna sam się domyśli, jakie potrzeby, jakie pieszczoty ją zadowolą. Najczęściej jednak tak się nie dzieje, przez co kobieta nie jest zaspokojona.
Istotą tej dysfunkcji jest odczuwanie pobudzenia seksualnego bez możliwości jego zaspokojenia. Jak twierdzą seksuolodzy, potrzeby seksualne kobiet dotkniętych zespołem Kehrera są prawidłowe, ale niemożność zaspokojenia ich negatywnie wpływa na psychikę kobiety.
Choroba zazwyczaj dotyka młode kobiety, które rozpoczęły współżycie, lub kobiety samotne (wdowy), które nie mają partnerów. Z jej powodu cierpią także panie, których partnerzy nie są w stanie zaspokoić ich potrzeb seksualnych. Z upływem czasu niezadowolenie psychiczne ze współżycia zaczyna się manifestować dokuczliwymi dolegliwościami fizycznymi.
Zaspokojenie potrzeb seksualnych jest równie ważne dla ogólnej kondycji organizmu, jak zaspokojenie głodu, snu czy poczucia bezpieczeństwa. To pozwala zachować równowagę. Jeśli kobieta – z różnych powodów – nie osiąga satysfakcji z kontaktów seksualnych ze swoim partnerem, dochodzi do zaburzenia funkcjonowania narządów miednicy małej, czyli zespołu Kehrera.
Zespół Kehrera rozwija się u kobiet w dwóch fazach. Pierwsza dotyczy psychiki kobiety, a druga związana jest z pięcioma bardzo uciążliwymi objawami natury fizycznej.
Pierwszą fazę choroby charakteryzuje ogólne, fizyczne pobudzenie kobiety. Jest ona rozdrażniona, pobudzona, podenerwowana, czasem niemiła, awanturuje się z byle powodu. Objawy te przypominają zespół napięcia przedmiesiączkowego. Wysoki poziom napięcia emocjonalnego negatywnie wpływa na funkcjonowanie kobiety i jej kontakt z otoczeniem.
Faza druga nazywana jest również fazą pięciu objawów. Kobieta zaczyna odczuwać dolegliwości fizyczne w obrębie miednicy mniejszej.
- Pierwszym objawem są bóle w dole brzucha i okolicy kości krzyżowej. Jest to objaw mało charakterystyczne, ponieważ często wynika ze schorzeń ginekologicznych lub zmian zwyrodnieniowych w kręgosłupie. Ale pojawienie się tych dolegliwości oraz wystąpienie innych objawów może świadczyć o wdowiej chorobie.
- Za drugi objaw uważa się schorzenia hemoroidów, które jeśli nie są leczone, prowadzą do powstania żylaków odbytu. Żylaki tworzą się także na wargach sromowych oraz w naczyniach miednicy mniejszej. U niektórych kobiet rozwijają się również żylaki podudzi.
- Niezwykle dokuczliwym objawem jest świąd pochwy lub sromu. U niektórych pań pojawiają się także upławy, które dość często nie są właściwie leczone. Poza tym okolice intymne stają się bardzo tkliwe i wrażliwe na dotyk.
- Macica kobiety chorej na zespół Kehrera jest obrzęknięta i pogrubiała. Przestaje się pojawiać śluz (wydzielina szyjkowa), co bywa powodem bolesnego współżycia. Poza tym, cykl miesiączkowy nie jest regularny.
- Bolesne skurcze i ból w okolicy wiązadeł krzyżowo-macicznych to kolejny objaw choroby.
Terapia, leczenie. Jest bardzo trudne, ponieważ często jest tak, że chora kobieta będąca w związku darzy partnera głębokim uczuciem, ale brak satysfakcji ze współżycia z nim rodzi wiele konfliktów. Prostym rozwiązaniem w takiej sytuacji wydaje się zmiana partnera, jeśli związek uległ rozpadowi, ale z doświadczeń seksuologów wynika, że romans nie jest dobrym rozwiązaniem. Nie zawsze pomoże.
Pytanie dlaczego. U podstaw choroby leżą emocje i psychika kobiety. Często czuje się ona lekceważona, odrzucona przez wybranego przez siebie mężczyznę, partnera życiowego. W takiej sytuacji przygodna znajomość, krótkotrwała relacja nawet zakończona udanym współżyciem, nie znosi podstawowej przyczyny schorzenia.
O pomoc należy się zwrócić do seksuologa. W terapii powinni uczestniczyć oboje partnerzy, bo celem leczenia jest poprawa jakości współżycia płciowego. Mężczyzna, który chce pomóc swojej partnerce, powinien skupić się na jej potrzebach. Musi zrozumieć, że zadowolenie kobiety przełoży się na współżycie satysfakcjonujące także jego.
Niektórzy seksuolodzy polecają kobietom masturbację. Jeżeli jest ona, z różnych powodów, odrzucona prze kobietę – lekarz może zaproponować leki obniżające popęd seksualny.
Często tez sama rozmowa ze specjalistą i pokazanie istoty sprawy rozwiązuje problem. Gdy kobieta będzie zadowolona ze współżycia, fizyczne dolegliwości także ustąpią.
Brak seksu szkodzi! Niezaspokojone seksualne kobiety narażone są na tę uciążliwą chorobę. O tym, że seks to zdrowie, wiadomo już od dawna. Łagodzi stres, poprawia humor, odporność, kondycję, podnosi jakość snu, zmniejsza ból i korzystnie działa na samoocenę. Mało kto jednak wie, że brak seksu może być dla kobiety szkodliwy i stać się przyczyną choroby.
Choroba wdowia. Zespół Kehrera zwany jest inaczej chorobą wdowią. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę jego przyczynę, jaką jest odczuwanie pobudzenia seksualnego bez możliwości jego zaspokojenia. Nie są to żadne niestandardowe potrzeby, kobiety cierpiące na tę chorobę charakteryzują się normalnym libido, które z jakichś powodów nie jest przez ich partnera zaspokajane.
O chorobie mówi się rzadko, ponieważ potrzeby seksualne kobiet wciąż stanowią w społeczeństwie tabu. Najczęściej dotyka ona młode kobiety, które rozpoczęły współżycie lub kobiety, które nie mają partnerów. Czasem przyczyną choroby staje się partner, który nie potrafi zaspokoić potrzeb swojej ukochanej.
Przyczyny choroby. Głównym powodem wystąpienia choroby jest utrzymujący się stan niezaspokojenia seksualnego. Warto jednak zbadać tę sprawę głębiej i poszukać jego przyczyn. Mogą one leżeć w niedopasowaniu seksualnym partnerów, np. różnicach w ich temperamencie.
Czasem na chorobę zapadają kobiety, które wprawdzie prowadzą regularne życie seksualne, ale nie czerpią z niego satysfakcji, nieosiągają orgazmów, czują, że ich potrzeby są ignorowane.
Choroba wdowia może też dotyczyć kobiet, których partnerzy często wyjeżdżają (żołnierze, marynarze, kierowcy, osoby pracujące za granicą).
Innymi możliwymi powodami są niesprawność partnera (np. zaburzenia erekcji) i konflikty w związku przekładające się na brak współżycia.
Choroba pięciu objawów. Choroba pięciu objawów to trzecia, funkcjonująca nazwa zespołu Kehrera. Występują one w drugiej fazie choroby i dotyczą sfery fizycznej.
Pierwsza faza znacznie przypomina zespół napięcia przedmiesiączkowego, kobieta może czuć się wtedy rozdrażniona, pobudzona, napięta i częściej wchodzić w konflikty z otoczeniem.
Druga faza, czyli wspomniane pięć objawów, obejmuje:
1. Bóle w podbrzuszu i okolicy kości krzyżowej. Uwaga, bywa to też objaw innych schorzeń ginekologicznych, dlatego kiedy wystąpią, należy skonsultować się z lekarzem.
2. Hemoroidy, czyli żylaki naczyń. Zlokalizowane są na wargach sromowych, w naczyniach miednicy małej i okolicach odbytu. U niektórych kobiet mogą wystąpić nawet na podudziach.
3. Świąd pochwy lub sromu. Dodatkowo mogą wystąpić też upławy. Okolice intymne stają się też bardzo wrażliwe na dotyk.
4. Obrzęknięta macica, nieregularny cykl miesiączkowy i zanik śluzu szyjkowego (powoduje to spory dyskomfort podczas współżycia).
5. Bolesność i pogrubienie wiązadeł krzyżowo-macicznych
Leczenie. Leczenie zespołu Kehrera pozornie wydaje się proste, jednak wcale takie nie jest. Wrócenie do aktywności seksualnej wcale nie jest równoznaczne z czerpaniem z niej satysfakcji, a powody które doprowadziły do wystąpienia choroby wdowiej często stają na przeszkodzie samodzielnemu rozwiązaniu problemu. W tej sytuacji najlepszym wyjściem będzie wizyta u seksuologa i wspólna terapia obojga partnerów. Niektórzy lekarze proponują też kobietom masturbację albo leki obniżające popęd seksualny.
Jak widać, zaspokajanie potrzeb seksualnych jest równie ważne, jak innych potrzeb fizjologicznych. Niestety, kulturowe tabu sprawia, że kobiety boją się mówić o swoich potrzebach i często cierpią w milczeniu. Źródła: medonet.pl, poradnikzdrowie.pl
No hay comentarios:
Publicar un comentario