Jeździłam wtedy z grupą znajomych i nagle za zakrętem stanął przede mną nagi mężczyzna, po czym zaczął się masturbować. Byłam tak zaskoczona, że kompletnie nie wiedziałam, co zrobić – całą sytuację przerwał mój koń, który zniecierpliwiony przypomniał o sobie. Nikomu na szczęście nic się nie stało, ale do dzisiaj rozmyślam, jak ten koleś mógł ,,walić konia" w lesie, i to jeszcze o takiej porze.
A w Niemczech. Tylko w 2014 roku niemiecka policja zanotowała 7722 przypadki ekshibicjonizmu i nieprzyzwoitych zachowań. Można za to dostać karę, przepisy mówią: od surowego mandatu aż po rok więzienia. Okazuje się jednak, że ekshibicjonizm nie dotyczy tylko mężczyzn. Według Alfreda Essera, założyciela jedynej w Niemczech grupy wsparcia, również sporo kobiet rozbiera się przed facetami. Ciężko to jednak zauważyć, bo w wielu takich przypadkach wystarcza im jedynie bardzo głęboki dekolt. Poza tym mało kto ma coś przeciwko cyckom. Nie zmienia to faktu, że dla niektórych osób atak ekshibicjonisty jest traumatycznym przeżyciem.
Badania przeprowadzone w Instytucie Kryminologii w Dolnej Saksonii pokazały, że ekshibicjoniści nie chcą zranić żadnej kobiety. Niestety, chęć spełnienia swych seksualnych fantazji jest silniejsza od strachu przed ryzykiem powodowania traumy wśród kobiet. To wyjaśnia także, dlaczego notuje się tak wiele przypadków ekshibicjonizmu w porównaniu do innych przestępstw na tle seksualnym. Takie zachowanie w Niemczech nie jest bowiem traktowane jako poważne przestępstwo. Żeby dowiedzieć się więcej, zadzwoniliśmy do pana Essera, założyciela grupy wsparcia dla ekshibicjonistów.
Kiedy pierwszy raz publicznie się przed kimś obnażyłeś? - Jakieś 15 lat temu. Zdjąłem spodnie przed dorosłą kobietą. Niesamowicie się wtedy czułem, zwłaszcza że nie była tym faktem ani zaszokowana, ani przestraszona, ani zniesmaczona.
Dlaczego to robisz? - Nie wiem, dlaczego to robię, i nie znalazł się jeszcze żaden ekspert, który mógłby mi to wyjaśnić. Podejrzewam, że jest to spowodowane moimi genami, hormonami albo jakimś zdarzeniem z dzieciństwa, które mocno wpłynęło na moją psychikę.
Mam wrażenie, że nie zamierzasz skończyć z obnażaniem się. Nie żal ci twoich ofiar? - Oczywiście, że tak, ale niektórych rzeczy nie da się kontrolować. Problem to brak umiejętności kontroli, panowania nad tą słabością.
Nie możesz pójść na plażę nudystów albo coś w tym stylu? - Nie wiem dlaczego, ale to nie to samo. Obnażanie się sprawia, że czuję, jakbym tracił kontrolę. Jakbym był pijany. To musi powodować jakąś reakcję chemiczną w moim mózgu. Naprawdę nad tym nie panuję, przepraszam.
A co z kobietami, którym to robisz? Nie żal ci ich? - Zawsze, gdy swoim zachowaniem przestraszę kobietę, czuję się źle. Nigdy nie zamierzałem nikogo skrzywdzić. Jeśli ludzie nie mają ochoty na mnie patrzeć, to – naprawdę – nawet nie chcę, by to robili. Na szczęście (są takie kobiety) niektórym kobietom sprawia to przyjemność. Takie osoby to prawdziwy dar dla ekshibicjonisty.
Ale przecież nawet jeśli kobieta odwróci wzrok, już spowodowałeś, że była zmuszona patrzeć na twojego penisa. To chyba trochę nielegalne... - No tak, wiem. Byłem pozywany za takie rzeczy ponad 20 razy. Naprawdę. Nie znaczy to jednak, że jestem z tego powodu dumny. Za pieniądze przeznaczone na rozprawy mógłbym zwiedzić świat albo kupić porsche.
Wiele kobiet ma obawy, że nie tylko się przed nimi rozbierzesz, ale zrobisz im coś gorszego. Jakie jest twoje zdanie na ten temat? - Badania w Centrum Kryminologii w Wiesbaden / Niemcy pokazały, że ekshibicjoniści są zwykle przewidywalni. Nie są skłonni do przemocy ani tym bardziej do innych przestępstw na tle seksualnym. Ekshibicjonizm nie jest pierwszym krokiem do zostania gwałcicielem, to odosobniony (odrębny) przypadek.
Trzeba też wziąć pod uwagę, że ekshibicjonizm wciąż stanowi w naszym społeczeństwie temat tabu. Przedstawia się go jako straszne zjawisko, a wynika to wyłącznie z braku dostępu do informacji na ten temat. Jeśli istniałby łatwy dostęp do materiałów edukacyjnych o ekshibicjonizmie, uniknęlibyśmy niepotrzebnego strachu i paniki.
No tak, można patrzeć na to w ten sposób. A co z twoją partnerką? Wie, co robisz? - Tak, moja żona wie o wszystkim. Bez jej pomocy nigdy nie przyznałbym się w pełni do swoich czynów.
Czy kiedykolwiek się zdarzyło, by ktoś zareagował pozytywnie na twoje machanie penisem? Gdyby do tego doszło, byłbyś zdezorientowany? W tym pytaniu kryje się błędne założenie. Ekshibicjoniści są często posądzani o chęć szokowania i zniesmaczania ludzi, na dodatek zarzuca się im jeszcze używanie przemocy. Zwykle jest na odwrót – pokazywacz ekshibicjonista marzy o ciepłym i przyjaznym spojrzeniu.
Byłeś z tego powodu na terapii, prawda? Jak to wygląda? Prawdopodobnie mógłbym napisać książkę o tym, co czułem. Wielu znanych psychiatrów mówiło niejednokrotnie, że taki rodzaj ekshibicjonizmu jest ukryty głęboko w podświadomości. Zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Uważam, że powinniśmy raczej nauczyć społeczeństwo, jak radzić sobie w takich sytuacjach. Żeby jednak do tego doszło, my, ekshibicjoniści, nie powinniśmy być traktowani jak przestępcy.
Więc według ciebie to ludzie powinni radzić sobie z twoją przypadłością, a nie ty. Z tego powodu stworzyłeś grupę wsparcia? - Tak. Naszym największym zmartwieniem jest to, że nasi bliscy i przyjaciele pewnego dnia mogą przez nas stracić pracę albo wpaść w depresję. Po latach terapii z całą pewnością stwierdzam, że psychologowie nie znają się na wszystkim. Wziąłem sprawy w swoje ręce, zacząłem rozmawiać z podobnymi do mnie osobami. Moją misją jest stworzenie miejsca, w którym ludzie mogą na ten temat szczerze porozmawiać, gdzie nie myśli się o ekshibicjonizmie jako o przestępstwie. Chcemy wspólnie poszerzać wiedzę na temat tego zjawiska. Jeśli trzeba, polecamy sobie prawników, którzy zajmują się takimi sprawami. Staramy się też, by prawo pod tym względem zostało zmienione. W obecnej formie narusza zasady konstytucji i prawa do wolności płciowej.
Źródło: http://www.vice.com/pl/read/wywiad-z-ekshibicjonista ; artykuł pojawił się oryginalnie na VICE Niemcy http://www.vice.com/de
Polak - ekshibicjonista? Ilu rodaków ma tę przypadłość? Dowiedz się, jak powszechny jest ekshibicjonizm wśród Polaków w Polsce. Co ty byś zrobił /a w obliczu takiej sytuacji?
Ekshibicjonizm plasuje się wśród zaburzeń seksualnych i choć nie dochodzi tutaj do próby zbliżenia, to stanowi pewną ingerencję dla innej osoby. Wśród nas na pewno znajdą się ci, którzy słyszeli od znajomych o takich przypadkach lub nawet sami doświadczyli tego ze strony przypadkowo spotkanego mężczyzny. Seksuologowie i psychologowie udzielają odpowiedzi na kilka podstawowych pytań związanych ze zjawiskiem ekshibicjonizmu. A warto wiedzieć.
Jak powszechny wśród Polaków jest ekshibicjonizm? Psycholog odpowiada: Częstotliwość występowania ekshibicjonizmu w społeczeństwie jest trudna do określenia, ponieważ osoby z tym zaburzeniem zwykle nie szukają pomocy z własnej, nieprzymuszonej woli. Ogólne statystyki mówią o przypadkach spraw i oscylują one w okolicach 16%. Tyle osób może przejawiać skłonności ekshibicjonistyczne.
Czym właściwie jest ekshibicjonizm i z czego wynika? Psycholog: Zgodnie z Klasyfikacją Zaburzeń Psychicznych i Zaburzeń Zachowania jest to powtarzająca się lub utrwalona skłonność do okazywania narządów płciowych zaskoczonym, obcym osobom (zwykle płci odmiennej), której prawie zawsze towarzyszy podniecenie seksualne (w erekcji) i czasami masturbacja. Nie występuje zamiar ani zachęta odbywania stosunku seksualnego ze świadkiem tego zachowania. Pozostaje w ścisłym związku z oglądactwem. Ekshibicjonista chce być zauważony. Nie ma jednej potwierdzonej teorii określającej przyczyny ekshibicjonizmu.
Czy ekshibicjonizm jest niebezpieczny? Ekspert: Najczęściej dotyczy on młodych mężczyzn obnażających się przed kobietami. Aktom tym czasami towarzyszy masturbacja. Celem jest zaszokowanie i zaskoczenie anonimowej osoby; im większe zaskoczenie czy lęk, lub emocje czy złości, tym większa rozkosz i zadowolenie seksualne odczuwane przez ekshibicjonistę.
Jak reagować, gdy spotkamy ekshibicjonistę? Ekspert radzi: Akt obnażania narządów płciowych w aspekcie psychologicznym jest swego rodzaju demonstracją władzy i nie ma na celu nawiązania kontaktu z drugą osobą. Od jej reakcji uzależnione jest dalsze zachowanie ekshibicjonisty – okazanie zainteresowania czy emocji (zarówno poprzez ucieczkę, jak pozostanie i przyglądanie się z zaciekawieniem) wzmaga podniecenie seksualne, natomiast obojętność osoby - ofiary, świadka wygasza akt ekshibicjonistyczny i jest dla niego przykrym doświadczeniem. Najlepiej więc nie reagować.
Podsumowanie. Widzimy więc, że ekshibicjonistom zależy na przyciągnięciu zainteresowania na niego, bądź uwagi do swojej osoby oraz wzbudzeniu określonych emocji, czy zainteresowania. Jest to pewien rodzaj aktu nastawiony na wywołanie emocji, np. zaciekawienia, czy lęku. To stanowi dla nich bodziec, lub swoistą nagrodę, bo na tym właśnie im zależy. Bez względu na to u drugiej strony osiągają swój cel. Z naszej strony jako świadków możemy wygaszać zależność i akt ekshibicjonistyczny (demonstrowanie, czy zaspokojenie seksualne), nie wykazując nim większego zainteresowania. Po prostu stosujmy zasadę, że nie zwracamy uwagi na jego osobę, np. nie nawiązując kontaktu wzrokowego. Omijając obojętnie i bez reakcji, spowoduje, że ostudzi to ekshibicjonistę.
Dodać można, że... zaburzenia takie oznaczają niedojrzałość seksualną oraz wiążą się z nieprawidłowościami w rozwoju psychoseksualnym we wczesnych jego fazach. Małe dzieci nie odczuwają wstydu w związku z pokazywaniem swoich narządów płciowych, dopiero później uczą się go przeżywać. U niektórych osób dochodzi do zaburzeń w jakiej fazie życia, niedojrzałości seksualnej i stąd taka przypadłość. Zjawisko to nie ma natomiast związku z wykonywanym zawodem czy poziomem wykształcenia. Specjaliści, którzy pomagają uporać się ekshibicjonistom z tą przypadłością, stosują psychoterapię, techniki awersyjne, środki farmakologiczne i techniki relaksacyjne, czy psychoterapię.
No hay comentarios:
Publicar un comentario